บทที่ 1433

“เธอเกลียดฉัน... มากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาพึมพำและหวังว่าจะไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเธอ ทว่าสิ่งที่เขาได้ยินคือ... “ใช่ ฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก” “ถ้า... ฉันไม่ได้บังคับให้เธอคุกเข่ากราบขอโทษคงจื่ออินต่อหน้าตระกูลคงวันนั้น เราะยังมีโอกาสเปลี่ยนเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไหม? เธอจะเต็มใจยกโทษให้ฉันไหม?” น้ำเสียงของเขาแหบมาก เขารู้สึกราวกับว่ามีก้อนอะไรจุกอยู่ในคอ ถึงอย่างนั้นเธอก็แค่เพียงมองเขาอย่างเย็นชา “ฉัน... ฉันจะชดเชยความอับอายที่เธอต้องทุกข์ทน ฉันแค่ขอให้เธอยกโทษได้ไหม อย่างน้อยที่สุดก็อย่าปฏิเสธตับของฉันเลยนะ!” ขณะที่พูดเรื่องนี้จบ เข่าของเขาก็กระแทกพื้นและคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ดวงตาของโจวเชียนหยุนเบิกกว้างในทันทีขณะที่เธอมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เธออ้าปากค้างและไม่เคยคิดเลยว่าเย่เหวินหมิงจะคุกเข่าลงอย่างนี้ จากนั้นเธอก็มองเขาก้มหน้าลง และกราบขอขมาเธอ หนึ่ง... สอง... สาม... เขายังคงกระแทกหน้าผากลงกับพื้นจนมีเสียงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะเลยบ่ายสามมาแล้ว และมีคนเดินอยู่แถวบ้านไม่มาก แต่บางครั้งก็ยังมีคนเดินผ่านอยู่บ้าง พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหยุดดูหลังจากที่เห็นเย่เหวินหมิงกราบขอ