บทที่ 1327

หลิงอี้หรานกล่าว “ค่ะ ฉันมีความสุข การแต่งงานของเรามีความสุขยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก บางทีฉันก็กังวลนิดหน่อยเพราะตอนนี้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ โดยเฉพาะตอนที่ฉันเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่โจวและเหลียนอี ฉัน...” “ไม่!” เขาขัดเธอขึ้นมาในทันทีและพูดด้วยความมั่นใจมาก “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!” สายตาแน่วแน่และจดจ่อของเขาจับเธอไว้แน่นราวกับตาข่ายจับปลา เธอเต็มใจที่จะถูกตาข่ายของเขาจับไว้เช่นนี้ “ค่ะ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!” ... ตอนนี้เป็นเวลาเลยตีสามไปแล้ว โจวเชียนหยุนพาสังขารอันเหนื่อยล้าของเธอกลับไปยังบ้านเช่า เธอหยิบยาหลายกระปุกออกมา เติมน้ำใส่แก้ว และกินยา ทั้งหมดนั้นมียาอยู่ราว ๆ เจ็ดถึงแปดเม็ด พวกมันเคยเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธออยากจะกิน แต่ตอนนี้พวกมันเป็นแสงแห่งความหวังให้เธออยู่ต่อได้อีกวัน ตอนที่คุณนายโจวออกมาจากห้องนอน ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นลูกสาวกำลังกินยาอยู่ “แม่ว่าลูกเลิกไปตั้งแผงขายข้าวดีกว่านะ เรายังพอมีเงินอยู่ หรือแม่ไปทำงานเป็นผู้ช่วยแม่บ้านก็ได้ ลูกจะได้มีเวลาอยู่กับอาหยันน้อยมากขึ้นหน่อย” โจวเชียนหยุนกลืนยาสองเม็ดส