บทที่ 1288

‘นี่มัน... เสียงของอี้หราน!’ ในทันใดนั้นอี้จิ่นหลีก็ดูเหมือนจะได้สติคืนมา ดวงตาสีดำของเขาที่เคยเต็มไปด้วยความเดือดดาลก็ค่อย ๆ ลดน้อยลงไป “จิน ไปกันเถอะ ฉันไม่สนเรื่องที่ชายคนนี้พูด คุณเองก็ไม่ต้องไปสนใจ! ไม่จำเป็นต้องเอามือไปเปื้อนคนสกปรกแบบนี้หรอกค่ะ!” หลิงอี้หรานกล่าวอย่างเป็นห่วง “เธอ... ไม่สนใจเหรอ?” อี้จิ่นหลีพึมพำ “ค่ะ ฉันไม่สนใจ!” เธอตอบเขาด้วยคำตอบที่ฟังดูหนักแน่น ในที่สุดนิ้วของเขาก็ค่อย ๆ คลายออก หลิงกว๋อจื้อรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด เขาตกใจมากจนพูดไม่ออกสักคำ ในขณะที่ฟางซุ่ยเอ๋อก็ได้แต่ตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้าง ๆ หลิงอี้หรานเหลือบมองพ่อและแม่เลี้ยงของเธอพลางพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องหลิงลั่วอิน เธอสมควรได้รับผลกรรมกับสิ่งที่ทำลงไปแล้ว ฉันไม่มีทางช่วยอะไรแน่ ๆ และไม่คิดจะเอาคืนด้วย สำหรับพวกคุณสองคน เราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไป และตอนนี้คนเดียวที่เป็นครอบครัวของฉะนคือ จิน!” เธอว่าแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมจับมืออี้จิ่นหลีไว้ หลิงกว๋อจื้อและฟางซุ่ยเอ๋อยังคงตกตะลึงและพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว อี้จิ่นหลีเดินตามหลิงอี้หรานไปติด ๆ ในหัวของเขายังคงมีคำพูดที่เธอเพิ่งพูด