บทที่ 1243

“ฉงเว่ย...” กู้ลี่เฉินมองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาดูเหมือนเด็กน้อยที่หัวใจแตกสลาย “ฉันจะทำยังไงดี? ฉันเข้าใจเธอผิด... ครั้งนี้ฉันเข้าใจเธอผิดจริง ๆ ... นี่ฉันต้อง... คลาดกับเธอตลอดไปเลยเหรอ... มันผ่านมาแค่ไม่กี่วันเองนะ... ทำไมฉันถึงไม่เชื่อเธอ? ทำไมวันนั้นฉันถึงไม่ลงจากรถแล้วฟังสิ่งที่เธออยากพูดกับฉัน? ทำไมฉันถึงทำลายความหวังของเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอเห็นฉันเป็นแสงสุดท้ายในความหวังของเธอ...” กู้ลี่เฉินทั้งตะโกน คร่ำครวญ และร้องไห้... เย่ฉงเว่ยไม่เคยเห็นเพื่อนรักของเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งหมดที่เขาทำได้คือคอยอยู่เคียงข้างและปลอบใจเขาเท่าที่ทำได้เท่านั้น ... หลังจากกินข้าวมื้อเย็นที่คฤหาสน์อี้แล้ว หลิงอี้หรานก็อาบน้ำและสวมชุดนอนที่อี้จิ่นหลีเตรียมไว้ให้ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำและไปยังห้องนอนของอี้จิ่นหลีซึ่งอยู่ถัดไป ของใช้ส่วนตัวของเธอบางอย่างเช่น เสื้อผ้า ก็ได้รับการย้ายมายังห้องนี้ด้วย ห้องนอนนี้ไม่ได้ดูแปลกตาสำหรับเธอ เธอแค่ไม่เคยนอนที่ห้องนี้มาก่อน ทั้งห้องตกแต่งในโทนสีเทาให้ความรู้สึกสุขุมเล็กน้อย แต่วันนี้กลับมีบางอย่างที่เป็นสีแ

บทก่อนหน้า 1243/1480 บทต่อไป