บทที่ 3546

แคลร์และหญิงชายคนอื่น ๆ แทบจะกรีดร้องด้วยความกลัวออกมา แลงสตันและคนอื่น ๆ ได้แต่มองด้วยดวงตาที่กระตุกอย่างบ้าคลั่ง พวกเขารู้สึกขวัญหนีดีฝ่อเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา พวกเขาบอกได้เลยว่าฮาร์วีย์เป็นคนที่ไม่ใช่เล่น ๆ เลย... แต่พวกเขาไม่คิดว่าเขาจะโหดเหี้ยมถึงขนาดกล้ายิงเจฟฟ์ได้จริง ๆ! เขาไม่กลัวผลที่ตามมาหน่อยเหรอ? “อึก!” ร่างกายของเจฟฟ์แกว่งไปมาจนเกือบล้ม แต่เขาก็ยังกัดฟัน และหยุดตัวเองไม่ให้กรีดร้องอย่างสิ้นหวัง คนที่หยิ่งผยองอย่างเขาย่อมไม่สามารถทนต่อความอับอายใด ๆ ได้ ฮาร์วีย์เล็งปืนไปที่แขนขวาของเจฟฟ์ ดวงตาของเขาเย็นชา “แมนดี้อยู่ที่ไหน” เจฟฟ์หัวเราะอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก "ฉันไม่รู้! “แน่จริงก็ยิงฉันอีกครั้งสิ!” บรรดาแขกเหรื่อต่างหลงใหลในการแสดงความกล้าหาญของเขาและให้กำลังใจเขาอย่างเงียบ ๆ 'นี่สิคือสิ่งที่ลูกผู้ชายตัวจริงทำกัน!' ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงยอมแพ้ไปแล้วเมื่อถึงจุดนี้ "ดี" ฮาร์วีย์พยักหน้า ปัง! คราวนี้ เขาเหนี่ยวไกยิงเข้าที่แขนขวาของเจฟฟ์ แม้แต่เจฟฟ์ผู้ทรงพลังก็ตาลาย เขาจวนจะหมดสติอยู่รอมร่อ เขาไม่สามารถต้านทานความเจ็บปวด