บทที่ 1782

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ! แลรี่ไร้ความเมตตา เขาเหวี่ยงฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของเฟร็ดอย่างโหดเหี้ยม เขายังตบต่อไปอีกหลายสิบครั้ง การตบแต่ละครั้งเต็มไปด้วยพลัง ในแต่ละครั้งที่เฟร็ดโดนตบ เขาจะร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด ฮาร์วีย์มองทุกอย่างด้วยสายตาที่หรี่ลงโดยไม่พูดอะไร เขาอยากรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป ขณะที่แลรี่พูดเขายังคงตบเฟร็ดอยู่เช่นเดิม “การที่มีคนมาสร้างปัญหาที่นี่มันไม่ใช่ปัญหาหรอก” “ปัญหาก็คือนายมันไร้ประโยชน์เกินไป! นายไม่เพียงแต่ปล่อยให้ผู้คนมาทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ที่นี่เท่านั้น แต่นายยังปล่อยให้พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้านอกออกใหม่ที่นี่ได้ตามต้องการอีกด้วย! ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?!” แลรี่ดูถูกคนอื่นอย่างเปิดเผยเช่นนี้เป็นปกติ เจย์อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาเสียงดังว่า “นี่คุณ…” ฮาร์วีย์ส่งสัญญาณมือให้เจย์เงียบ เขาอยากจะดูว่าแลรี่จะทำอะไรได้อีก “แล้วฉันบอกนายไปกี่ครั้งแล้ว?! ว่าให้อยู่ให้ห่างจากผู้หญิงคนนี้ให้มากสุดเท่าที่จะทำได้! “เธอเป็นแค่นังจิ้งจอกที่นอนกับคนไปทั่ว! เธอจะวางก้ามได้ก็ตอนที่เจอแต่พวกตาสีตาสาเท่านั้นแหละ แต่ถ้าเธอได้พบกับคนใหญ่คนโตเข้าเธอจะทำอะไรได้? “นายไปขอให

บทก่อนหน้า 1782/4170 บทต่อไป