บทที่ 7 จูบเธอ

“คุณอยากทำอะไรหลังจากออกจากคุกนี่หรอเจน? ฉันอยากไปทะเลสาบ เอ๋อไห่ ที่นั่นสวยมากน้ำก็ใสสะอาด นกน้ำที่นั่นน่ารักมาก ๆ ปลา และกุ้งก็สดและอร่อย ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามีน้ำใส ๆ แสงแดดก็อุ่นกว่าที่นี่เยอะเลย” “ ฉันอยากทำงานเยอะ ๆ เพื่อหาเงินให้ได้มาก ๆ แล้วฉันจะไปอยู่ที่นั่น เปิดโฮมสเตย์เล็ก ๆ ฉันไม่ได้ต้องการไปหาเงินที่นั่น ฉันเพียงแค่อยากจะเห็น เอ๋อไห่ ทุกวันนั่งดูกระแสน้ำไหลผ่านไป เงินไม่ใช่เป้าหมายหลักของชีวิตฉัน แค่ยังพอมีกินมีใช้ก็เพียงพอแล้ว บางครั้งฉันมักจะเห็นภาพเหล่านักเดินทางแบ็คแพ็คเกอร์ไป ๆ มา ๆ ที่นั่นอยู่บ่อย ๆ “ เจน ฉันคิดว่าตัวฉันกำลังจะตาย ฉันควรจะทำอย่างไรดี? ฉันยังไม่เคยเห็นความงามของ เอ๋อไห่ ด้วยตาของตัวเองเลย” เจนจะไม่มีวันลืมเสียงอันไพเราะ แต่น่าเศร้านั้น เธอกอดผู้หญิงคนนั้นและใช้อุณหภูมิร่างกายของเธอเพื่อทำให้ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ เย็นขึ้น ในขณะที่เธอกำลังจะตาย ดวงตาที่สดใสของหญิงสาวยังคงเต็มไปด้วยความปรารถนา เธอมองไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างโลหะเล็ก ๆ ของเรือนจำและพูดว่า“ เจนบอกตรง ๆ ว่าฉันไม่เคยไปที่ เอ๋อไห่ ฉันเห็นความงดงามนั้นแค่ในจอทีวีและในนิตยสาร ฉันรู้ว่าแม้จะออกไปจากที่นี่ได้ฉันก็คงไม่มีเงินไปที่เอ๋อไห่ และเริ่มโฮมสเตย์เล็ก ๆ ฉันแค่อยากจะฝันถึงความฝันที่เป็นไปไม่ได้ก่อนที่ฉันจะตายนั่นคือทั้งหมดที่ฉันวาดฝันไว้ " จนถึงตอนนี้เจนยังคงจำความปรารถนาในดวงตาของหญิงสาวขณะที่เธอกำลังจะเสียชีวิตลงได้ ความทรงจำนั้นช่างเจ็บปวดมาก จนดวงตาของเจนชุ่มไปด้วยน้ำตาก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาอย่างลับ ๆ ขณะที่เธอนอนราบบนพื้นเธอเอื้อมมือข้างหนึ่งไปที่หลังส่วนล่างซ้าย มันว่างเปล่า เธอมีอวัยวะหนึ่งที่น้อยกว่าคนปกติทั่วไป นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ เธอต้องการจะมีชีวิตอยู่ เธอติดหนี้ที่เธอยังไม่ได้ชำระคืน! เธอมีบาปที่เธอยังไม่ได้ชดใช้! ไม่! ยังตายไม่ได้! เจนเงยหน้าขึ้นมองฌอนพรางส่ายหัว "คุณสจ๊วตตราบใดที่คุณไม่ให้ฉันดื่มฉันพร้อมที่จะทำอะไรก็ได้” อะไรก็ได้…อย่างนั้นหรอ? ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวของชายคนนั้นหรี่ลง และมุมปากของเขาก็ค่อยๆโค้งลง “อะไรก็ได้?” เขาเปิดปากเอ่ยขึ้นเผยให้เห็นถึงความอันตรายจากน้ำเสียงของเขา ทายาทสาวแห่งครอบครัว ดันน์ ทิ้งความมั่นใจของตนเอง ความเย่อหยิ่ง และศักดิ์ศรีของเธอไปหมดแล้วหรือ? คุณหนูดันน์ ที่เขาจำได้ไม่ใช่อย่างนี้ เขาจ้องไปที่เจนเพื่อที่จะดูว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ หรือไม่ “ตราบใดที่ไม่ต้องดื่ม จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ค่ะ” "ตกลง!" ใบหน้าของชายบนโซฟามีความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็ดีดนิ้วขึ้นไปในอากาศ ด้วยเสียงนี้ร่างหนึ่งค่อยๆเดินออกมาจากมุมมืด "ครับนายท่าน" ชายคนนี้แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำผมที่ตัดแต่งอย่างเรียบร้อย และศีรษะของเขาโค้งคำนับทำมุม 45 องศาอย่างเคารพ เขาคงจะเป็นบอดี้การ์ดของฌอน เจนมองฌอนด้วยความสับสนภายใต้แสงไฟสลัว ๆ ใบหน้าที่เปล่งประกาย และสมบูรณ์แบบของชายคนนั้นค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมาราวกับเทพบุตร แต่ดูเป็นลางร้ายสำหรับเจน ริมฝีปากเรียวบางและสง่างามของเขาขยับ และพูดว่า “จูบเขาสิ” เจนจ้องมองตามนิ้วเรียว ๆ ของเขาไปและจ้องไปที่บอดี้การ์ดชุดดำที่ยืนเงียบงันอยู่ข้างหลังเขา…ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง! "ทำไม? ทำไม่ได้เหรอ?” เธอได้ยินเสียงหัวเราะที่น่ากลัวของฌอนอยู่ข้างหูของเธอ “ งั้นก็ดื่มซะเถอะ หรือว่าตอนนี้เธออยากที่จะเริ่มการแสดงของเธอแล้ว” ซู่ววว! เจนรู้สึกราวกับว่ามีอ่างน้ำแข็งเทลงบนหัวของเธอ เจนถูกแช่แข็งไปทั่วร่างกายโดยไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่เลย หูของเธออื้ออึงเธอเงยหน้าขึ้นมองชายที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างงุนงงเขาช่างดูราวกับราชา ...เขาพูดว่าอะไรนะ? การแสดงใช่หรือไม่? โอ้…เขาอยากให้เธอแสดงเป็นโสเภณีอย่างนั้นหรือ? เธอค่อย ๆ เม้มริมฝีปากที่แห้งผากของเธอ จูบแรกของเธอราคาช่างถูกยิ่งนัก แม้ว่าสิ่งที่เธอรู้สึกสำหรับเขาในตอนนี้คือความหวาดกลัว และความรู้สึกอื่นที่เธอพยายามจะซ่อนความรู้สึกนี้ที่มีต่อเขาไว้ในที่ที่ลึกที่สุดของหัวใจ แต่เธอก็ยังไม่สามารถหยุดตัวเองจากความรู้สึกที่เจ็บปวดและขมขื่นนี้ได้เลย เธอมองไปที่ฌอนช้า ๆ ดวงตาของเธอปราศจากความเกลียดชังหรือความรัก สิ่งที่เขาเห็นคือมีเพียงแค่ความสิ้นหวัง! ฌอนลิ้มรสความสิ้นหวังในดวงตาของเธออย่างมีความสุข ผู้หญิงคนนี้…คงจะปฏิเสธความต้องการที่ไร้สาระของเขาใช่มั้ย? ระหว่างการดื่มวอดก้ากับการจูบผู้ชายที่เธอไม่รู้จักเหมือนตัวตลก ผู้หญิงทั่วไปก็คงไม่เลือกหรอกใช่หรือไม่? นอกจากนี้เธอยังเคยเป็น คุณหนูดันน์ ผู้เย่อหยิ่ง “มีทางเลือกอื่นไหมคะ?” นี่เป็นจูบแรกของเธอ มันคงไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขา แต่มันสำคัญมาก ๆ สำหรับเธอ เธอไม่อยากเสียจูบแรกไปแบบนั้น เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ชายคนนั้นยกแก้วไวน์ขึ้นและพูดว่า “เธอไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะต่อรองกับฉัน” รอยยิ้มร่าเริงปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เขาอยากจะเห็นว่า คุณหนูดันน์ แห่งเมืองเอส จะเป็นคนที่ถ่อมตัวและต่ำต้อยได้แค่ไหนกัน! "โอเค ฉันเข้าใจแล้ว" เจนยืนตัวแข็ง ขาของเธอไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีนักหลังจากคุกเข่าเป็นเวลานาน เธอมีอาการชา และปวดที่กระดูก มันเกือบจะส่งเธอให้ล้มกระแทกพื้น เธอยกมือขึ้นและทุบไปที่ต้นขาของเธออย่างแรงสองสามครั้งคลายความชาก่อนที่จะเดินกะเผลก ๆ ไปหาบอดี้การ์ดชุดดำคนนั้น เมื่อเธอทุบที่ขาของเธอแบบนั้นคนในห้องจึงสันนิษฐานว่าขาของเธอคงชาเพราะเธอนั่งคุกเข่าเป็นเวลานาน มีเพียงซูซี่เท่านั้นที่รู้ว่าเจนกำลังเจ็บปวดเกินจะบรรยาย ซูซี่เริ่มเสียใจกับการกระทำของเธอ ที่ทำให้เจนต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เจน…” ซูซี่พูดอย่างช่วยไม่ได้ แต่เรย์ เซียร์ร่า มองเธอเป็นการตักเตือน เธอรีบปิดปากและจ้องมองเจนด้วยความสำนึกผิด สิ่งที่เธอทำได้คือมองไปที่ผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นขณะที่เธอเดินกะเผลก ๆ ไปทั่วห้อง การแสดงออกของเจนเรียบเฉยขณะที่เธอเดินไปหาบอดี้การ์ด เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อย่างเงียบ ๆ และปล่อยลมหายใจออกยาว หลังจากหยุดไปนานเธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ในขณะที่เธอค่อย ๆ ยกแขนขึ้น และจับที่ไหล่ของบอดี้การ์ด เธอดูสงบเสงี่ยมมาก แต่คนที่ใกล้ชิดกับเธอมากที่สุดอย่างบอดี้การ์ดที่เธอกำลังจับไหล่อยู่ เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเจนกำลังตัวสั่น เขารู้จักคุณหนูเจน ดันน์ ด้วยเช่นกัน จนถึงขณะนี้บอดี้การ์ดก็ยังไม่สามารถเชื่อสายตาตัวเองได้เลยว่าผู้หญิงที่ต่ำต้อยคนนี้เป็นคนคนเดียวกับทายาทดันน์ หญิงสาวที่มีความเย่อหยิ่ง และสดใส เจนเขย่งปลายเท้าของเธอ และยื่นริมฝีปากสีขาวซีดที่สั่นเทาของเธอเข้าหาบอดี้การ์ด … มันเป็นเพียงแค่จูบแรกของเธอ เธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวดกับการสูญเสียมันไป เท่าถ้าเธอต้องดื่มวอดก้าจนหมดขวด ถ้าเธอดื่มมันโอกาสรอดชีวิตของเธอนั้นแทบจะเป็นศูนย์ เธออยากที่จะมีชีวิตอยู่แล้วจูบแรกของเธอล่ะมีความสำคัญอย่างไร? การแสดงออกของฌอนนั้นดูสับสน เธอได้เลือกอย่างหลังแล้ว เธอเลือกที่จะจูบ ชายบนโซฟาหรี่ตาริมฝีปากบางของเขาเพิ่งเปิดออก มีเสียงประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน “โอ้วว นี่คุณเองเหรอ? ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?” ในขณะที่เสียงนั้นพูดทุกคนในห้องก็มองไปที่เสียงนั้น ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัวชายร่างสูงกำลังยืนอยู่ที่ประตูห้อง เจนหันไปที่ประตู “คุณนั่นเอง...” เรย์มองคนตัวสูงที่ประตูก่อนจะหันกลับมาหาเจน ดวงตาที่เซ็กซี่ของเขาหรี่ลงขณะที่แสยะยิ้มและพูดว่า “โย่วว ไฮด์ รู้จักยัยนี่ด้วยหรอ” นั่นเป็นเรื่องที่แปลกมาก ทำไม ไฮด์ โซรอส ถึงรู้จักผู้หญิงทำความสะอาดคนนี้? เรย์ลูบคางของเขา นี่เป็นเรื่องที่น่าสนุก ในขณะเดียวกัน ฌอน ก็มองไปที่ ไฮด์ เช่นกันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความลึกลับ ไฮด์ ไม่ได้สนใจที่ทุกคนจ้องมองมาที่เขา เขามองไปที่เจนแปลก ๆ …ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันนะ? ทำไมดูเหมือนว่าเธอกำลังจะจูบบอดี้การ์ดส่วนตัวของ ฌอน สจ๊วต เขากระพริบตา และโค้งริมฝีปากของเขาให้เป็นรอยยิ้ม “แปลกจัง ฉันออกไปแปปเดียว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าที่นี่จะร้อนแรงขึ้น” ไฮด์สอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและวิ่งไปหาเจนถามว่า“ คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”