บทที่ 316 ฉันไม่ใช่นักบุญ ฉันแค่เหนื่อย และสิ้นหวัง

“เธอ... หมายความว่ายังไง?” เจสันตัวแข็ง ข้างเตียงของเขา เจนหันกลับไป และเดินจากไป เขาคว้าแขนเธอไว้ “เธอ...เธอพบผู้บริจาคไขกระดูกที่เข้ากับกับฉันแล้วจริง ๆ งั้นเหรอ?” สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงข้างเตียง ในขณะนี้ หัวใจของเขากำลังจะกระโจนออกมา เจนลดสายตาของเธอลง และสายตาของเธอก็พบกับความกังวล ความร้อนใจ ความคาดหวัง และความหวัง ของเจสัน ความหวังของการอยู่รอด ร่องรอยของความอ่อนโยนกำลังไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอ มันดูแพรวพราว "ใช่ ฉันพบผู้บริจาคแล้ว คุณจะมีชีวิตอยู่นะพี่ชาย" เธอค่อย ๆ เอื้อมมือบาง ๆ ของเธอออกไปแล้วดึงมือของเจสันออก มือนั้นบางแต่ก็ดูเด็ดเดี่ยวเช่นกัน เมื่อเธอหันกลับไป และเอื้อมมือไปที่ประตู ... บนเตียงโรงพยาบาล จู่ ๆเจสันก็จ้องมองมาที่เธอด้วยสีหน้างุนงง ที่ประตู น้องสาวของเขาหันกลับมามอง และยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิตของเขา “ขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะ พี่ชาย” ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกจากริมฝีปากของเธอ ประตูก็ปิดลง คำพูด "ขอบคุณ" ที่เจสันไม่สามารถพูดได้ทันเวลาดังขึ้นในห้อง เขาเต็มไปด้วยอารมณ์ขณะที่เขาโทรหามาดามดันน์ทันที "แม่ มีความหวังสำหรับ