Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

บทที่ 240 สายลมพัดพาความไร้เดียงสาของเธอออกไป

คุณหญิงดันน์เรียกแท็กซี่ คนขับถามเธอว่าจะไปที่ไหน ผู้คนที่นี่กระตือรือร้นและร่าเริง เมื่อฟังภาษาจีนกลางที่เน้นเสียงของพวกเขา คุณหญิงดันน์ที่เคยชินกับการจู้จี้จุกจิก แต่ในตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะจู้จี้จุกจิก เธอกำลังจะตอบคำถามของคนขับ แต่แล้วโทรศัพท์ของเธอสั่น เธอบีบโทรศัพท์อย่างประหม่าและจ้องไปที่ชื่อของผู้โทรเข้าอยู่พักหนึ่ง คุณหญิงดันน์ลังเล หากเธอไม่รับสายนี้ เธอก็ยังสามารถเลื่อนออกไปได้สักระยะ เมื่อเธอรับสายนี้เธอจะไม่สามารถปฏิเสธสิ่งต่อไปนี้ได้อีกต่อไป ในที่สุดเสียงเรียกเข้าที่ไม่มีวันจะสิ้นสุดก็เงียบลง ก่อนที่คุณหญิงดันน์จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเสียงเรียกเข้าที่น่ากลัวก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เธอรับสายโดยไม่มีทางเลือกอื่น “เฮ้ เจสัน” “คุณแม่ คุณลงจากเครื่องบินแล้วใช่ไหม?” เจสันพูดอย่างกังวลว่าทางโทรศัพท์ “คุณแม่ตรงไปหาน้องเลย เป็นโฮมสเตย์ที่ฉันเคยบอกคุณก่อนหน้านี้ ชื่อเมมโมรีโฮมสเตย์” ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เจสันกดดันคุณหญิงดันน์เพื่อให้ตรงไปหาเจน เขาอ่านข่าวเกี่ยวกับ เมมโมรีโฮมสเตย์ ในกลุ่ม WeChat เพื่อนที่เขาเคยดื่มด้วยกล่าวถึงในกลุ่ม โดยบอกว่าผู้ห

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.