บทที่ 1 ส่ง เธอ เข้า คุก

"มันไม่ใช่ฉัน คุณต้องเชื่อฉันซิ!” เจน ดันน์ เธอจ้องไปที่ชายในรถ อย่างดื้อดึง ขณะที่สายฝนสาดลงมาใส่กระจกรถอย่างบ้าระห่ำ แต่สายตาของเธอยังคงมองเห็นใบหน้าที่สุดจะหล่อเหลาและเย็นชาของชายที่อยู่ข้างในผ่านกระจกที่เต็มไปด้วยหยาดฝน เธอยืนอยู่นอกรถด้วยตัวสั่นเทา พร้อมตะโกน “ฌอน! อย่างน้อยคุณก็ช่วยฟังฉันหน่อยได้มั้ย! ทันใดนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่ก่อนที่เจนจะทันได้พูดอะไร เธอกลับถูกดึงเข้าไปในรถอย่างไร้ความปราณี เธอล้มลงทับร่างของฌอน จนเสื้อเชิ๊ตสีขาวของเขาเปียกปอนไปตามๆกัน “ฉอน ฉันไม่ได้ว่าจ้างคนไปทำร้ายโรซาลีนจริงๆนะ...”ทันทีที่เจนพูดจบ เรียวนิ้วยาวๆของเขาก็บีบเข้าที่คางของเธอ เสียงทุ้มๆอันน่าหลงใหลของเขาก็เอ่ยขึ้นเหนือศีรษะของเธอ “นี่เธอชอบฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ?” น้ำเสียงเย็นชา และกลิ่นบุหรี่จางๆ—ออกมาจากตัวของเขา “อะไรนะ?”เจนงงเล็กน้อย ทุกๆคนก็รู้แม่กระทั่งแม่ของเขาเองก็รู้ว่าเธอชอบเขาทำไมจู่ๆถึงมาถามเอาป่านนี้? ฌอนจับที่คางของเจนด้วยมือเพียงข้างเดียว ในขณะที่มืออันแข็งแรงอีกข้างของเขายื่นเข้ามาหาเธอ นิ้วเรียวยาวของเขาที่ขณะนี้เย็นยะเยือกไปด้วยไอความเย็นจากสายฝนค่อยๆแตะลงบนแก้มของเธอเบาๆ เจนจมอยู่ในภวังค์ดวงตาอันอบอุ่นของเขาและสูญเสียความเป็นตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง เธอคิดว่าเธอได้ยินเสียงอันแผ่วเบาที่กระซิบถามว่า”เธอหนาวมั้ย” ทันใดนั้นเจนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันเยือกเย็นและโหดร้าย “เจน ดันน์ นี่เธอชอบฉันมากขนาดนั้น เลยรึงัยยหะ? มันมากพอที่จะทำให้เธอถึงขั้นต้องฆ่าโรซาลีนเลยรึยังงัยกัน?” ความหนาวเย็นพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจลามไปที่แขนขาของเธอ เจนตื่นจากภวังค์ทันทีและเธอก็อดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มออกมา...เธอพึมพำ แน่นอนเขาไม่มีวันปฏิบัติกับเธออย่างอ่อนโยนและรอยยิ้มอันอบอุ่นเช่นนั้น จะมีก็แต่รอยยิ้มของซาตานเท่านั้นแหล่ะ “ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าโรซาลีน…”เจนต้องการปกป้องตัวเอง “ใช่ไง เธอไม่ได้ฆ่า เธอแค่จ้างอันธพาลไปทำร้ายและข่มขืนโรซาลีนยังงัยหล่ะเจน” ความโกรธเคืองฉายออกมาจากแววตาของเขา เจนไม่มีเวลาได้อธิบายใดๆ เขาก็เอื้อมแขนมาฉีกเสื้อผ้าของเธอออก “กรี๊ดดดด ~!” ด้วยเสียงกรีดร้องของเจน ทำให้เธอถูกผลักออกมานอกรถด้วยความรุนแรง เธอล้มลงไปทามกลางสายฝนและความเจ็บปวด เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชาท่ามกลางสายฝนแต่เจนกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน “เจน ดันน์ อ่อไม่ซิ คุณดันน์ ฉันจะทำทุกอย่าง อย่างที่เธอเคยทำกับโรซาลีน เป็นไงหล่ะ รู้สึกยังไงกับการถูกเปลีอยครึ่งตัวแบบนี้?” ฟิ้วววววว! เสียงลมพัดผ่าน เจนเงยหน้าขึ้นพร้อมมองเข้าไปในรถ ฌอนนั่งยุข้างในรถและมองมาที่เธอ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดที่นิ้วอันเรียวยาวของเขาอย่างช้าๆ “คุณดันน์ ฉันชักจะเหนื่อยละหล่ะ ไปซะเถอะ” “ฌอน! ได้โปรดฟังฉัน ฉันไม่ได้...” “เธออยากให้ฉันฟังอ่าหรอ อื้อได้สิ” เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมมองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา “ถ้าคุณยอมคุกเข่าอยู่หน้าคฤหาสน์สจ๊วตทั้งคืน คุณดันน์ ฉันอาจจะให้เวลาคุณซักสิบนาที แน่นอนถ้าฉันอารมณ์ดีอ่านะ” ประตูรถถูกกระแทกปิดอย่างรุนแรง พร้อมผ้าเช็ดหน้าที่ถูกโยนออกมาจากรถ ปลิวหล่นลงข้างหน้าเจนท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย เจนค่อยๆก้มลงเก็บผ้าเช็ดหน้านั้น พร้อมกับกำมันไว้ในมือแน่น รถสุดหรูได้ขับเคลื่อนเข้าไปในคฤหาสน์สจ๊วต และประตูหรูหราหน้าคฤหาสน์ก็ได้ถูกปิดลงต่อหน้าเธอ โดยไร้ซึ่งความเมตตาจากเขา ท่ามกลางสายฝนเจนเริ่มหนาวและผิวของเธอช่างดูซีดเซียว เธอยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลาเนิ่นนาน ก่อนที่เธอจะค่อยๆเดินไปที่ประตูคฤหาสน์ เธอกัดฟันแน่นก่อนจะค่อยคุกเข่าลงหน้าประตูพร้อมเริ่มทุบตีประตูนั้น เธอกำลังคุกเข่า! แต่ไม่ใช่เพื่อชดใช้ความผิด! เธอคุกเข่าเพียงเพราะโรซาลีน ซัมเมอร์ผู้ซึ่งคือเพื่อนของเธอ เธอคุกเข่าเพียงเพื่อไว้อาลัยให้เพื่อนของเธอที่จากไป ไม่ใช่พราะเธอรู้สึกผิดที่ฆ่าโรซาลีนอย่างที่ทุกคนเข้าใจมัน เธอคุกเข่า! เพียงเพราะจะให้ชายคนนี้ได้ให้เวลาฟังเธออธิบายซัก 10 นาทีก็ยังดี เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกออกจนหลุดรุ่ย เธอปกปิดร่างกายของตัวเองด้วยฝ่ามือเล็กๆของเธอ อากาศช่างเหน็บหนาวแต่เธอก็ยืนหยัดที่จะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ เพื่อความถูกต้องและศักดิ์ศรีของเธอเอง ใช่ ฉันคือเจนดันน์แห่งเดอะบันด์ ฉันต้องทำได้! เจนได้โพร่งออกมาด้วยพลังอันเต็มเปี่ยม เธอคุกเข่าอยู่อย่างนั้นเพื่อที่จะได้มีโอกาสได้อธิบายในสิ่งที่พวกเขากล่าวหาว่าเธอทำ ทั้งๆที่เธอไม่เคยคิดจะทำมันเลย และเธอจะไม่มีวันยอมรับในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำเด็ดขาด แต่กระนั้นเลยเธอจะได้รับโอกาสนั้นจริงๆหรือ? เธอจะมีโอกาสได้อธิบายความบริสุทธิ์ของเธอจริงๆใช่ไหม? แล้ว...ทุกคนจะเชื่อเธอไหมนะ? ฝนเริ่มตกลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้ซักนาทีเดียว ... เวลาผ่านไป เจนยังคงคุกเข่าอยู่นอกคฤหาสน์สจ๊วตท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำ สายฝนทำให้ชุดของเธอเปียกโชก เธอนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืน ในที่สุดรุ่งอรุณก็มาถึง คฤหาสน์สจ๊วตเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนเงียบงัน พ่อบ้านชราผมสีเทาได้เดินออกมาจากสวนพร้อมในมือถือร่มโบราณสะดุดตาหนึ่งคัน ประตูสุดหรูหราได้ถูกเปิดออกพร้อมเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดของประตูที่ถูกปิดไว้ทั้งคืน เผยให้เห็นร่างของชายชราผมเทาที่ยืนอยู่ระหว่างประตุ ในที่สุดเจนก็ค่อยๆขยับตัว สภาพของเธอช่างทรุดโทรมจากการนั่งตากฝนทั้งคืน เธอยิ้มให้พ่อบ้านด้วยความดีใจ “คุณดันน์ คุณสจ๊วตให้มาเชิญคุณออกไปจากที่นี่” ผมของพ่อบ้านชราถูกหวีและเซ็ตอย่างไร้ที่ติไม่มีกระทั่งปอยผมหลุดออกมาแม้แต่เส้นเดียวถึงแม้จะมีฝนตกอยู่ก็ตาม เขาดูเคร่งขรึมพอ ๆ กับใบไม้ในสวนซึ่งถูกดูแลและตัดแต่งโดยคนสวนมืออาชีพ พ่อบ้านชราได้โยนเสื้อผ้าให้เจน เจนเอื้อมมืออันซีดเซียวของเธอที่ถูกแช่ด้วยหยาดฝนทั้งคืนไปหยิบเสื้อผ้า ริมฝีปากที่ขาวซีดไร้สีสันค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบและมุ่งมั่น “หนูต้องการพบเขาค่ะ” คุณพ่อบ้านไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าใดๆ หนำซ้ำเขายังกล่าวย้ำข้อความที่คุณสจ๊วตได้สั่งเขา “คุณสจ๊วตบอกว่า คุณดันน์ การที่คุณมาอยู่ที่นี่คุณกำลังทำให้อากาศรอบๆคฤหาสน์มีมลพิษ เขาต้องการให้คุณไปพ้นๆสายตาเขาซะ” เจนไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็นแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้ทุกอย่างมันดูผิดพลาดไปซะหมด เธอไม่สามารถรักษาความแข็งแกร่งของเธอได้อีกต่อไป ใหล่ของเธอเริ่มสั่นเทาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดข้างในใจของเธอ เจนหลับตาลงพร้อมน้ำฝนที่หยดลงใบหน้าของเธอทำให้ยากที่จะคาดเดาได้ว่านั่นคือหยาดฝนที่ตกกระทบใบหน้าของเธอหรือน้ำตาของเธอกันแน่ พ่อบ้านยังคงมองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เจนลืมตาอีกครั้งพร้อมมองไปที่พ่อบ้าน เธอเริ่มตะโกน "คุณสจ๊วตฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ฉันสาบานได้ว่าฉันไม่เคยจ้างอันธพาลพวกนั้นไปทำร้ายโรซาลีนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันยอมรับความเกลียดชังของคุณโดยที่ไม่มีเหตุผลไม่ได้ " ในที่สุดใบหน้าของพ่อบ้านเริ่มแสดงออกถึงสีหน้า คิ้วสีเทาของเขาเริ่มขมวดเข้าหากันและสายตาของเขาเริ่มมองไปที่เจนแสดงออกให้เห็นถึงความเกลียดชังในแววตานั้น “โรซาลีนเธอเป็นลูกสาวของฉัน เธอไม่มีวันที่จะไปสถานที่อโคจรและวุ่นวายอย่างไนท์คลับแน่นอน แต่เธอกลับต้องมาจบชีวิตลงในสถานที่สกปรกๆเหล่านั้น พวกชั้นต่ำช่างโหดร้ายทารุณกับเธอจนเธอต้องมาจบชีวิตลงเช่นนี้” "คุณดันน์เราตรวจสอบข้อความในมือถือของโรซาลีนก่อนเกิดเหตุ เธอได้โทรหาคุณและส่งข้อความถึงคุณว่า 'ฉันมาถึงไนท์คลับแล้วคุณเจนอยู่ที่ไหน?' " พ่อบ้านจ้องมองเจนด้วยสายตาเกลียดชังและโกรธแค้น “คุณดันน์มันไม่ใช่แค่สุนัขหรือแมวนะที่คุณมาพรากชีวิตไป นั่นชีวิตคนทั้งคนนะ! เธอจากไปแล้วไม่มีวันที่จะหวนกลับมา คุณยังมีหน้ามาปฎิเสธมัน! ใครก็ๆรู้ว่าคุณหน่ะหลงใหลคุณสจ๊วตขนาดไหน ในขณะที่คุณสจ๊วตในสายตาของเขามีเพียงโรซาลีนลูกสาวของฉันเท่านั้น เขาหน่ะเกลียดคุณเข้าไส้ ดูก็รู้ว่าคุณคงจะอิจฉาลูกสาวสุดที่รักของฉัน นี่ก็คงเป็นเหตุผลที่เพียงพอที่คุณจะจ้างอันธพาลมาข่มขืนลูกสาวของฉันแล้วซิ ความชั่วร้ายของคุณนี่มันไม่มีขอบเขตจำกัดซะจริงๆ คุณดันน์!” เจนพูดอะไรไม่ออก โรซาลีน ซัมเมอร์เป็นลูกสาวของคุณพ่อบ้านซัมเมอร์และยังเป็นดั่งรักแท้ของฌอน ในขณะที่เจนเองก็เป็นเพียงตัวละครรองไร้ตัวตนที่แอบชอบฌอนเพียงฝ่ายเดียวมาตลอด หลังจากการตายของโรซาลีน เจนจึงกลายมาเป็นมากกว่าตัวละครรองในตอนนี้ เธอกลายมาเป็นนางร้ายตัวหลักไปซะแล้ว “ออกไปซะทีเหอะ คุณดันน์” พ่อบ้านกล่าว “อ่อ ยังมีอีกเรื่องนึงที่คุณสจ๊วตฝากมาบอกคุณ” เจนรีบหันไปมองที่คุณพ่อบ้านทันที “คุณสจ๊วตพร่ำบอกว่า ‘ทำไมคนที่ตายถึงไม่ใช่คุณ?’” เจนยังคงนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้น แต่ร่างกายของเธอนั้นเริ่มจะไม่ไหว เธอเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจจากคำพูดของเขา พ่อบ้านหันกลับเข้าคฤหาสน์พร้อมรอยยิ้มที่เยือกเย็นของเขา นั่นยิ่งทำให้เขาดูเยือกเย็นและไร้หัวใจ เขาคิดว่าเจนฆ่าโรซาลีน มันยิ่งทำให้เขาโกรธและเกลียดในความเหี้ยมโหดของเจน เจนค่อยๆพยุงร่างของเธอ ขณะนี้อากาศช่างหนาวเย็น เย็นจนเข้าไปถึงกระดูกของเธอ เธอลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซ แต่ทันทีที่เธอยืนขึ้นขาที่ชาจากการนั่งคุกเข่ามาทั้งคืนของเธอก็ส่งผลให้เธอล้มลงบนถนนยางมะตอย อย่างรุนแรง เธอยิ้มสมเพชตัวเอง… 'ทำไมคนที่ตายถึงไม่ใช่คุณงั้นหรอ?' นั่นนะหรอคือสิ่งที่ชายคนนั้นพูด เจนยิ้มด้วยใบหน้าอันเศร้าสร้อย “ โรซาลีนโอ้โรซาลีน…การตายของคุณทำให้ฉันกลายเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของทุกคนเลยหรอ” บนชั้นสองของคฤหาสน์สจ๊วต ฌอนยืนอยู่ที่นั่น ร่างกายที่สูงเพรียวไหล่กว้างสะโพกแคบสวมเสื้อคลุมสีดำหลวมๆ ร่างกายที่สูงและเซ็กซี่ของเขายืนนิ่งสนิทอยู่ที่หน้าต่างกระจกเต็มบานของคฤหาสน์ สายตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องไปที่เงาของคนที่ด้านนอกของคฤหาสน์ "คุณสจ๊วตฉันพูดทุกคำที่คุณบอกกับคุณดันน์ตามที่คุณสั่งแล้วครับ" พ่อบ้านชราเอ่ยและยืนเงียบ ๆ อยู่นอกประตูห้องนอน หลังจากที่เขาได้ไล่เจนออกไป ฌอนหมุนแก้วไวน์แดงในมือ หลังจากที่เขาได้ยินรายงานของพ่อบ้าน เขาออกคำสั่งต่อไปด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เย็นชา “คุณช่วยไปบอกครอบครัว ดันน์ให้พวกเขาเลือกถ้าพวกเขาเลือกที่จะเก็บเธอไว้ในครอบครัวพวกเขารอจูบลาธุรกิจครอบครัวของพวกเขาได้เลย แต่หากพวกเขายังต้องการรักษาธุรกิจไว้ พวกเขาจะต้องปฏิเสธเธอ " "ได้ครับ คุณผู้ชาย” “อ้อ แล้วก็แจ้งที่มหาลัยเอสด้วย บอกที่นั่นว่าเจน ดันน์ไม่ได้จบมัธยมปลาย เธอถูกไล่อออกจากโรงเรียนเหตุทะเลาะวิวาทตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น” "ได้ครับ คุณผู้ชาย” “สุดท้าย...”ฉอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ส่งเธอเข้าคุกซะ” พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองที่ฉอนด้วยสีหน้าที่ตกใจ “คุณ สจ๊วต?” "ชีวิตแลกชีวิตเธอจ้างคนมาเพื่อฆ่ามนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นฉันจะส่งเธอเข้าคุกและขังเธอไว้หลังลูกกรงนั่นเป็นเวลาสามปี ดูซิจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ คุณมีอะไรคัดค้านการตัดสินใจของฉันหรือเปล่าหล่ะคุณซัมเมอร์" สามปีสำหรับเรือนจำนี้ฌอนตัดสินใจให้เจนด้วยตัวของเขาเอง เขายังไม่มีหลักฐานเพียงพอในตอนนี้ แต่ฌอนกลับมั่นใจในความคิดของเขา “ไม่เลย คุณตัดสินใจถูกแล้วคุณสจ๊วต…ขอบคุณครับคุณสจ๊วตขอบคุณจริงๆ…” ใบหน้าของพ่อบ้านเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา และเขาทรุดตัวลงที่พื้น"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสจ๊วตสิ่งที่เจนดันน์ได้ทำกับโรซาลีนก็คงจะไม่มีใครมาเหลียวแล และปล่อยเธอลอยนวลอย่างแน่นอน เจน ดันน์เธอเป็นคนมั่งมี ลำพังตัวผมจะไปทำอะไรเธอได้ ขอบคุณครับขอบคุณ ... ขอบคุณจริงๆที่ทวงคืนความยุติธรรมให้โรซาลีน ... " ฌอนหันกลับไปมองที่หน้าต่างอีกครั้งเขามองลงไปยังร่างที่หันหลังเดินออกไปช้าๆค่อยๆลับสายตา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและนิ้วเรียวยาวของเขาจับแก้วไวน์ไว้แน่น ในที่สุดเขาก็หันหลังกลับและกระดกไวน์แดงในแก้วรวดเดียว "คุณซัมเมอร์ฉันกำลังจะสอนบทเรียนให้เจน ดันน์ ไม่ใช่เพียงเพราะโรซาลีนเป็นลูกสาวของคุณ แต่เป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ฉันเลือก" ฌอนพูดช้าๆ ... เจนลากร่างที่อิดโรยอ่อนล้าของเธอกลับบ้าน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวเท้าเข้าบ้าน คุณพ่อบ้านชายชราที่รับใช้ครอบครัวดันน์มาทั้งชีวิต ได้เอ่ยคำพูดของ ฉอน สจ๊วต กับเธอ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปข้างในอีกแล้ว คุณพ่อบ้านพูดกับเธออย่างอ่อนน้อม “ได้โปรดออกไปจากที่นี่ด้วยครับคุณเจน’เธอไม่ได้แม้กระทั่งการเหลือบตามองจากพ่อแม่ของเธอ พวกเขากลัวฌอน สจ๊วตอย่างงั้นหรอ? เจนกัดริมฝีปากของเธอ ... เธอจ้องมองที่ประตูเหล็กอันหรูหราที่ตอนนี้กลายเป็นเส้นแบ่งระหว่างตัวเธอเองกับครอบครัว ครอบครัวของเธอได้ตัดขาดจากเธอแล้ว เจนไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของเธออย่างไร เธอหันหลังกลับและพบกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายในเครื่องแบบ "คุณดันน์ เราสงสัยว่าคุณมีส่วนรู้เห็นในการจ้างวานอันธพาลให้ข่มขืนทารุณนางสาวโรซาลีน ซัมเมอร์ จนถึงแก่ชีวิต กรุณาให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยครับ" ก่อนที่เธอจะถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมไป สายตาเธอเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งของ ณอนยืนตระหง่านอยู่ เจนส่ายหน้าและตะโกนออกมาด้วยความมั่นใจว่า "ฉันไม่เคยทำอะไรกับโรซาลีนเลย" ร่างสูงโปร่งของฌอนค่อยๆเดินมาหาที่เธออย่างช้าๆ เจนบอกกับตัวเองว่าเธอต้องกล้า เธอต้องไม่กลัวอะไรเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ใบหน้าเล็ก ๆ ที่บอบบางของเธอเงยขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวและเธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์ แต่ไหล่เธอยังคงสั่นเทาเผยให้เห็นความกังวลใจของเธอ ... และดวงตาคมคู่นั้นก็จ้องมาที่เธอเขม็ง