บทที่ 16 ความอัปยศอดสู ...

“ฉัน..” เจน เปิดปากปฏิเสธตามสัญชาตญาณในความมืด เรียวปากของฌอนดูโค้งมน… เขารู้ดีว่า...คุณหนูดันน์ ผู้หยิ่งผยองจะไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของหล่อน และไม่ยอมรับการดูถูกเหยียดหยามนี้ “ ฉันสามารถเก็บเงินทั้งหมดนี้ได้ ถ้าฉันหยิบมันขึ้นมาทันภายในหนึ่งนาที? คุณพูดแบบนั้นใช่ไหม แล้วคุณจะเพิ่มให้ฉันอีกห้าหมื่นด้วย ใช่ไหม ? ” เจนไม่สามารถพูดต่อในสิ่งที่แรกที่เธอปราถนาได้ “ฉัน” ก่อนที่ดวงตาหล่อนจะปิดสนิทดั่งคุกอันมืดมิด มีเพียงเพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่แสดงความเมตตาแก่เธอ ภาพฝันที่เธอเห็นขณะที่เพื่อนสาวคนนั้นกำลังจะสิ้นใจ ...เธอบังคับให้ตัวเองเปลี่ยนความคิดนั้น ความภาคภูมิใจงั้นหรอ? เธอมีสิ่งนั้นตอนนี้งั้นหรือ? เธอก็ต้องเปลี่ยนความคิดอย่างแรง! ในความรู้สึกภาคภูมิของเธอ เธอมีอะไรเหลือให้ภูมิใจ อย่างนั้นหรือ ??!! ในเวลานี้ เจน ดันน์ ไม่มีอะไรเลย.. ไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่มีแม้แต่อดีต ...สิ่งที่ยังคงเหลือ คือ ร่างกายของเธอเอง มันจะมีประโยชน์อะไร…ในความภูมิใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหล่อน !! เด็กชายจอมอวดดีหัวเราะเบา ๆ "แน่นอน ฉันรักษาสัญญา” ในดวงตาของเขามีนัยย์แอบแฝงขณะทอดมองมายังหญิงน่าสมเพช