บทที่ 103 ใครก็ตามที่สามารถยับยั้งตัวเองได้ เขาไม่ใช่ผู้ชาย

ท้องฟ้าปลอดโปร่ง และมีแสงแดดจ้าเล็กน้อย เจน ดันน์ ห่อเสื้อคลุมไว้ให้กระชับกับร่างกายของเธอมากยิ่งขึ้น ถนนแคบ ๆ ที่มีต้นไม้เรียงรายมีคนพลุกพล่านน้อยในวันนี้ อย่างไรก็ตามใครก็ตามที่เดินผ่านเธอไปจะจ้องมองเธอด้วยสีหน้าแปลก ๆ “นั่น…มีบางอย่างผิดปกติกับเธอหรือเปล่า?” สองสามีภรรยาเดินผ่านเธอหันหน้ากลับมาเพื่อจ้องมองเธออีกครั้ง ก่อนจะคุยกันด้วยเสียงเชิงซุบซิบ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้คุยกันต่อหน้าของ เจน ดันน์ แต่พวกเขาก็ยังคงกระซิบกระซาบกัน เสียงสนทนาของคนอื่น ๆ ดังขึ้นที่ด้านหลังศีรษะของเธอ เธอคุ้นเคยกับการแสดงออกที่ประหลาดใจของคนที่เดินผ่านเธอไปมาแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงอยู่เหนือท้องฟ้า เธอเข้าใจดีว่าการแต่งกายของเธอมันดูน่ากลัวเพียงใด ในสายตาของคนอื่นในขณะนี้ เมื่อทุกคนสวมเสื้อแขนสั้น กางเกงขายาว และชุดเดรส เธอได้ห่อตัวอย่างแน่นหนาโดยไม่เผยให้เห็นผิวที่เปลือยเปล่าของเธอเล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเหลือบมองเสื้อเชิ้ตแขนยาวบนตัวแล้วนึกเสียดาย ... เธอควรจะใส่เสื้อโค้ทที่หนากว่านี้ กระแสแห่งความเจ็บปวดพุ่งผ่านกระดูกของเธอ มีคู่รักอีกคู่หนึ่งขี่จักรยานอยู่ข้า