บทที่ 298 ช้ำใน

“ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่นได้?” พวกเขาทั้งสองประคับประคองกันไปตลอดทาง เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เธอก็เปิดประตู และเดินเข้าไป เธอหันกลับมา และจ้องมองชายคนนั้น ขณะที่รอคำตอบจากเขา เขาไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไรในช่วงเวลานั้น? ราวกับว่าชายคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเธอ เขาชี้ไปที่ระเบียงอย่างไร้เดียงสา “เจนนี่ไปทำงานทุกวัน และฌอนก็จะยืนอยู่ที่นั่นเพื่อดูรถของเจนนี่แล่นออกไปเช่นกัน” “ผมรู้เวลาที่คุณเลิกงานนะเจนนี่” สิ่งที่เขาหมายถึง ก็คือเขาจะรออยู่ที่ระเบียงทุกวันเพื่อดูรถของเธอขับออกไปและกลับเข้ามา เธอตกใจมาก เธอได้คิดถึงคำตอบทั้งหมดที่เป็นไปได้ แต่เธอไม่คาดคิดว่า… อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คาดหวังที่จะได้คำตอบเช่นนี้ “ตึกนี้สูงมาก คุณจะเห็นฉันด้วยหรอ?” เธอรู้ตัวในทันใด ใครคนนั้นดึงเธอไปที่ระเบียง “พี่เรย์ให้สิ่งนี้กับผม” เจนเห็นว่าที่ระเบียงมีของเยอะมาก เธอตกใจอีกครั้ง “ผมใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกัน” คน ๆ นั้นยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้าง ๆ เธอ และมันก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ เธอลดสายตาลง ใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกันเลยหรอ? อย่างไรก็ตาม