บทที่ 294 นังบ้า

"พวกเรารู้จักกันหรอ?" เจนเพิกเฉยต่อการเย้ยหยันของพวกอันธพาล และพยายามที่จะล้วงข้อมูลจากพวกเขา “คุณคือประธานจากดันน์ กรุ๊ป คุณร่ำรวย เราจะไม่รู้จักคุณได้อย่างไร?” หัวหน้าแก๊งค์อันธพาลกำลังเล่นกับไม้เบสบอลราวกับว่าเขาเป็นคนที่เจ๋งที่สุดในโลก “คนที่จ้างพวกคุณมา เขาให้เงินคุณเท่าไหร่? ฉันจะให้พวกคุณเป็นสองเท่า” “ฉันไม่สนใจเงินของคุณหรอกนะ” เจนตระหนักว่าคนเหล่านี้ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ เหตุผลเดียวที่พวกอันธพาลเหล่านี้ยอมทำสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่นั้นก็เพียงเพราะเงิน อย่างไรก็ตามอันธพาลที่อยู่ต่อหน้าของเธอนั้นไม่ได้หวังเงิน อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าพวกเขาก็ไม่ได้ทำเพียงเพราะเงินอย่างเดียว มิฉะนั้นพวกเขาจะปฏิเสธเธอโดยไม่คิดได้อย่างไรเมื่อเธอเสนอเงินเพิ่มเป็นสองเท่า? ในขณะนั้นมีเพียงไม่กี่คนปรากฏขึ้นในหัวของเธอ เธอหรี่ตาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ และพูดว่า “คนที่จ้างพวกคุณมาเป็นคนตัวสูงผิวคล้ำ และมีรอยแผลเป็นที่หลังมือซ้ายใช่ไหม?” แม้ว่าอีกฝ่ายจะซ่อนมันได้ดี แต่พวกเขาก็ยังคงประหลาดใจเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง “เราไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงใคร” “คุณหนูดันน์ คุณต้องจำสิ่งหนึ่งไว้” “สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้