บทที่ 243 วิกฤตของบริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ภาพห้องสีขาวซีดก็เข้ามาในสายตาของเธอ “คุณตื่นแล้วหรอ?” “เรย์ เซียร์ร่า?” เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดจ้านอกหน้าต่าง เธอไม่ได้ถามว่าทำไมเธอถึงอยู่ในโรงพยาบาล ความทรงจำของเธอถูกตัดไปก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้ว ความทรงจำที่กระจัดกระจายเหล่านั้นก็ค่อย ๆ กลับมาหาเธอ เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น มาดามดันน์ เธอถามคนข้าง ๆ เธออย่างช้า ๆ “เขาอยู่ที่ไหน?” “ฌอนไม่อยู่ที่นี่” “ฉันกำลังพูดถึงมาดามดันน์” เรย์ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็รู้สึกโกรธในทันที “ฌอนไม่มีความสำคัญในใจคุณเลย จนไม่สามารถเทียบกับมาดามดันน์ได้เลยหรือ?” เขาหัวเราะเยาะ “เจน ดันน์ คุณเคยรัก ฌอน สจ๊วต บ้างไหม?!” ถ้าเธอรักเขา แล้วเธอจะทำตัวเฉยเมยได้อย่างไร? เมื่อเจนได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความไร้สาระก็พรั่งพรูออกมาจากใจของเธอ เธอมองเรย์อย่างระมัดระวังและจริงจัง "มองอะไร?" เรย์เดินเข้ามาด้วยความโกรธและความอัปยศอดสูการจ้องมองแบบนั้นคืออะไร? เขาไม่คิดว่าคำพูดของเขาฟังดูไร้สาระ หญิงสาวบนเตียงถอนสายตาและมองไปนอกหน้าต่างแทน “ฉันกำลังคุยกับคุณอยู่นะ! คุณหูหนวกหรือเปล่า?” เรย์โกรธ