บทที่ 171 ความเจ็บปวดที่เธอลืมไป

แทนที่จะได้รับความอัปยศอดสูที่เธอคาดหวัง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับเป็นเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนนั้นที่ตำหนิเธอดังก้องอยู่ในหูของเธอ “อย่าให้ฉันเห็นคุณวิ่งไปมาด้วยความรีบร้อนแบบนี้อีกนะ” เมื่อฌอนพูดอย่างนั้น เขาก็วางเท้าของเธอ ถ้าผู้หญิงคนนี้รู้วิธีที่จะรักษาร่างกายของเธออีกสักหน่อย เขาก็คงไม่ต้องข่มขู่เธอแบบนี้ เขาเหลือบมองไปที่เท้าของเธออย่างเย็นชา “รองเท้าของคุณอยู่ที่ไหน?” “... ?” รองเท้า? รองเท้าอะไร? เจนมองตามการจ้องมองของเขาเช่นกัน และในที่สุดเธอก็รู้ตัวและจำได้ว่า เธอลุกขึ้นและวิ่งด้วยความรีบร้อนมุ่งมั่นที่จะตามชายคนนั้นไปและประท้วงเขา เธอต้องการแสดงความโกรธที่ถูกกักไว้ที่ในใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มัวกังวลกับการสวมรองเท้าและวิ่งออกไปจากห้องของเธอด้วยเท้าเปล่า แสดงว่า…เมื่อสักครู่เขาสังเกตดูเท้าของเธอหรอ? ความคิดนั้นช่างไร้สาระสิ้นดี…เขาจะเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ หรอ? เขาจะห่วงเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ? ทันใดนั้น! มีเงาดำยืนอยู่ข้างหน้าของเธอ “ให้เธอตัดสินภายในครึ่งชั่วโมง” ฌอนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มก่อนจะจากไปอย่างเงียบ ๆ การแสดงออกของเจนเปลี่ยนไปในท