บทที่ 160 เธอมีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า

ชายคนนี้ยุ่งอยู่กับการทำงานตลอดทั้งวัน เขากินอาหารกลางวันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเข้าสู่การทำงานอีกครั้งด้วยความรีบร้อน เขาเพียงแค่ขอให้เจนขอความช่วยเหลือจากคนรับใช้หากเธอต้องการสิ่งใด เจนนั่งอยู่ที่ทางเดินยาวด้านนอกคฤหาสน์และเฝ้าดูคนสวนในคฤหาสน์ตัดหญ้าและดอกไม้ ดวงอาทิตย์อบอุ่น ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า แม้แต่สายลมก็ยังมีกลิ่นหอมที่ไม่ชัดเจนติดตัวไปด้วย เธอตกอยู่ในภวังค์ราวกับว่าเธอได้ย้อนเวลากลับไป ไม่มีใครกวนเธอ เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัวขณะนอนอยู่บนม้านั่งไม้ไผ่ ทุกอย่างสมบูรณ์แบบสมบูรณ์แบบจนดูเหมือนไม่จริง หากร่างตรงและแข็งที่ยืนอยู่ที่ปลายสุดของทางเดินสามารถเพิกเฉยได้ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น ในสุดทางของทางเดินยาวไม่ไกลชายผมสีขาวเงินของชายคนนั้นปลิวอยู่กับสายลมโดยไม่สามารถปกปิดความเกลียดชังในดวงตาสีหม่นคู่นั้นใต้คิ้วสีเทา พ่อบ้านชรายึดเสาไว้เพื่อความสมดุล ดวงตาที่ชราภาพของเขาดูร้ายกาจเมื่อสบเข้ากับร่างที่นอนหลับอยู่ตรงทางเดินยาว ... ตุ้บ! ตะปูของเขาขุดเข้าไปในเสาไม้ เส้นเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนที่หลังมือของเขาปูดออกมา เขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งนี้! ทำไมโรซาลีนของเขาต้องเป็นคนที่ต้องตาย