บทที่ 130 เปลี่ยน

เมื่อเธอจ้องมองไปที่การ์ดใบนั้น ไหล่ของเจนก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้…เขารู้มาตลอดว่าเธออยากทำอะไร! ผมที่หน้าผากของฌอนเปียกชุ่มหยดน้ำไหลลงมาตามล็อคของเขา เขายกเท้าเดินไปหาเจน เธอไม่มีที่จะหนี เจนกลืนน้ำลายโดยสัญชาตญาณ ข้างในเธอรู้สึกประหม่าอย่างบ้าคลั่ง “ฉันขอโทษคุณสจ๊วต! ฉันขอโทษ!" แสงที่มองไม่เห็นแทบจะกระพริบผ่านดวงตาของเธอ ในขณะที่เธอพูดเธองอเข่าของเธอเพื่อที่จะหมอบตัวเองไปทางผู้ชายที่เข้ามาใกล้เธอ มือข้างหนึ่งเอื้อมออกไปในแนวทแยงมุมเข้าหาเธอจับแขนของเธอไว้แน่นแล้วพยุงเธอขึ้น เจนเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้านั้นข้าง ๆ เธอ มองลงมาที่เธอด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง "คุณ สจ๊วต…ฉัน…ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว” “โอ้? คุณผิดหรอ?" ศีรษะของชายคนนั้นลดลงและริมฝีปากของเขาโค้งขณะที่เขาถามเธอว่า “เธอรู้ไหมว่าเธอทำอะไรผิด?” อะไรที่เขา…ฌอนหมายถึงอะไร? หัวใจของเจนค้างอยู่ในอก “ฉันไม่ควรฝ่าฝืนคำสั่งของคุณ คุณสจ๊วต…” ขณะที่เธอพูดอย่างนั้นเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงความไม่อดทนและความไม่เต็มใจที่แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ ก่อนที่เธอจะจบความคิดนั้น เธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ ทันใดนั้นเจ