บทที่ 116 ความเป็นเพื่อนที่ยาวนานคือการยอมรับรักที่ดีที่สุด

เมื่อเจนออกจากหอพักเธอเห็นชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแล็คยืนอยู่ใต้ต้นไทรต้นเก่าอีกครั้ง เธอดูค่อนข้างประหลาดใจ "คุณชายโซรอส” เขาไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเธอมาระยะหนึ่งแล้ว วันนี้เขากลับมาโดยที่ไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ มาก่อน "ไปกันเถอะ. คุณคงจะหิวใช่ไหม?” ชายที่ยืนอยู่ใต้ต้นไทรเดินเข้ามา และเอื้อมมือไปจับมือเธอ เจน ดันน์ พยายามหลบเลี่ยง ไฮด์ โซรอส เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ความแข็งแกร่งของคุณไม่มีทางเทียบได้กับของผม คุณรู้เรื่องนี้หนิ” กล่าวอีกนัยหนึ่งเขากำลังเตือนเจนว่าอย่าใช้พลังงานของเธอไปโดยเปล่าประโยชน์ "เข้าข้างไปในรถ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ๆ และไม่ได้ทานซุปก๋วยเตี๋ยวเนื้อของคุณคุณฮาร์เปอร์มาระยะหนึ่งแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันนะ” เจนเงยหน้าขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำและมองไปที่ ไฮด์ โซรอส จากนั้นเธอก็ยกเท้าขึ้นและเข้าไปข้างในรถ ... 'เฮ้อ ฉันจะคุยกับเขาหลังจากก๋วยเตี๋ยวชามนี้” ตลอดการเดินทางทั้งสองคนดูหนักใจเล็กน้อย ไฮด์ โซรอส ดูเหมือนจะกลายเป็นคนเคร่งขรึม นี่เป็นบุคคลที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับความประทับใจที่เจนมีต่อเขาเมื่อก่อน ตลอดการเดินทางเธอแอบมอง ไฮด์ โซรอส ที่ขับรถอ