บทที่ 647

เสียงซึ่งก้องอยู่ในหูดังมากพอที่จะทำให้เจเรมี่หยุดหาต่อได้ เขาสัมผัสได้ถึงความน่าประหลาดใจในขณะที่เงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่ไม่เห็นสีไม่เห็นแสงของชีวิต “นายเองเหรอ? กลับมาที่เกลนเดลตั้งแต่เมื่อไหร่?” “เมื่อวานนี้” แสงที่สว่างวาบเข้ามาในดวงตาที่มือบอดของเจเรมี่เมื่อได้ยินคำตอบ เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนตรงหน้าชายหนุ่มคนนั้น “แล้วลินนี่กลับมากับนายด้วย?” เฟลิเป้มองไปยังชายตาบอด เจเรมี่ จากนั้นมองลงไปยังแหวนแต่งงานที่เขาเก็บได้ก่อนหน้า เขาขยับปลายนิ้วเขี่ยแหวนในมือเล่นอย่างนึกสนุก จากนั้นเปิดปากพูด “ใช่ เอวลีนกลับมากับฉันด้วย” เมื่อได้ยินที่เขาพูด เฟลิเป้เห็นประกายความสุขที่ฉายออกมาในดวงตาของเจเรมี่ เขายิ้มและพูดขึ้น “เอวลีนและฉันกลับมาที่นี่เพราะว่าจะพาตัวแจ็คกลับไปที่เมืองเอฟด้วยกัน” คำตอบของเขาราวกับค้อนที่ทุบความดีใจบนใบหน้าของเจเรมี่ให้แตกละเอียด “เอวลีนไม่อยากเห็นหน้านายอีก ดังนั้นนายอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าเธอจะดีกว่า ยิ่งดูจากสภาพของนายตอนนี้แล้วด้วย” “สภาพที่ฉันเป็นอย่างนั้นเหรอ?” เจเรมี่หัวเราะเบา ๆ “นายกลัวว่าคนตาบอดอย่างฉันจะขโมยลินนี่มาจากนายอย่างนั้นเหรอ?” คิ้วของเฟลิเป้ขมวดอ