บทที่ 474

“แดดดี้” แจ็คสันเอ่ยเรียกพ่อของตัวเองทันที เจเรมี่มองเขาอย่างแปลกใจเล็กน้อย เด็กชายหน้าตาดีตัวน้อยเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตาใสแจ๋วของเขายิ่งดูยิ่งคล้ายกับของเมเดลีน อันที่จริง ในช่วงตลอดสามปีที่เมเดลีน ‘จากไป’ เขาก็แทบจะไม่เคยได้ยินเแจ็คสันเรียกเขาว่า ‘แดดดี้’ อีกเลย และถึงแม้ว่าเขาจะเอ่ยเรียก แต่เสียงของเขาจะฟังดูไร้ชีวิตชีวาและไม่ใส่ใจ ไม่เหมือนกับตอนนี้ “แดดดี้เองก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอครับ? ถ้างั้นก็ดีเลย มาร่วมฉลองวันเกิดของผมกับคุณแม่ไหม?” วันเกิด เจเรมี่นึกขึ้นได้ทันทีว่า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดแจ็คสัน ตอนนี้แจ็คสันอายุห้าขวบแล้ว แต่เท่าที่เขาจำได้ ดูเหมือนว่าแจ็คสันไม่เคยได้ฉลองงานวันเกิดกับเขามาก่อนเลย “แจ็ค ตอนนี้พ่อของลูกจะต้องออกไปแล้ว หากมีเรื่องอะไรที่จะพูดกับเขาก็เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน” เมเดลีนเดินเข้ามา แล้วพูดกับแจ็คสันด้วยรอยยิ้ม เธอจงใจพูดแบบนั้นกับเจเรมี่ เพื่อให้เขาออกจากห้องไป เธอหันกลับมามองชายคนนั้น ก่อนที่จะใช้สายตาที่เย็นลงเล็กน้อยกดดันเขาก่อนจะพูดว่า “คุณกลับไปได้แล้ว” เจเรมี่ยิ้มอย่างขมขื่น “ได้เดี๋ยวออกไป แต่พรุ่งนี้วันเกิดแจ็ค…” “วันเกิด? คุณว