บทที่ 269

เมเรดิธสัมผัสใบหน้าที่อันน่าสยองของเธอ เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นที่ปลายนิ้วเหนียวยืดไหลลงมาที่แก้มตัวเอง รูม่านตาของเธอตีบลง “เลือด! ทำไมมันเยอะแบบนี้! หน้าของฉัน!” เธอมองฝ่ามือเปื้อนเลือดของตัวเองและกรีดร้องอย่างคลั่ง ตอนนี้ใบหน้าเธอซีดลงมากจากการที่เห็นเลือด มาเดลีนเงยหน้ามองเนื้อที่ปริแตกบนแก้มขวาของเมเรดิธ เธอรู้สึกประหลาดใจ แต่ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่ามันช่างตลกเสียจริง ที่ได้เห็นมันต่อหน้าต่อตา เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจ เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเมเรดิธจะเสียโฉม มันเป็นกรรมรึเปล่านะ? “เมอร์ เมอร์ ไม่ต้องกลัว เจเรมี่ก็อยู่ เขาจะไม่ปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับแกแน่นอน!” โรสวิ่งเข้ามาหาเธอเพื่อปลอบใจ จังหวะเดียวกัน เธอก็ไม่ลืมที่จะลากเจเรมี่เข้ามาเกี่ยวข้องในบทสนทนาด้วย “เจเรมี่ พาเมอร์ไปให้หมอรักษาเดี่ยวนี้ ถ้าไม่งั้น เธอจะมีแผลเป็นบนหน้าเอาได้ มันจะแย่ถ้าเกิดขึ้น” โรสพูดออกมาอย่างรีบร้อนพลางผลักเมเรดิธไปหาเจเรมี่ เมเรดิธช้อนสายตาขึ้นมองเจเรมี่ที่ยังโอบอุ้มมาเดลีนอยู่ “เจเรมี่ หน้าฉัน หน้าฉัน…ฉันน่าเกลียดมากไหม?” “เจเรมี่ มัวทำอะไรอยู่อีก? เมอร์เลือดออกมาก เธอจะตายเอาได้นะ!” โรสพ