บทที่ 267

พวกเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่พวกเขาวางแผนไว้จะมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาแบบไม่ทันตั้งตัว เสียงหัวเราะของเมเรดิธและโรสหยุดลงทันที ใบหน้าที่น่าเกลียดพอ ๆ กันของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจขณะที่จ้องมาเดลีนที่เดินเข้ามาด้วยสายตาไม่กระพริบ “แก! ใครให้เข้ามาที่นี่? แล้วยืนอยู่อย่างนั้นมานานแค่ไหนกัน? แกได้ยินอะไรไปบ้าง?” โรสลุกขึ้นยืนอย่างโกรธเกรี้ยวและเธอชี้นิ้วไปที่มาเดลีนขณะที่ถามเธอด้วยความขุ่นเคือง เมเรดิธไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ตาของเธอแค่เบิกกกว้างและพยายามกระชับสายตาที่มองมาเดลีนกว้างขึ้น มาเดลีนเลิกคิ้วแล้วยิ้มถาม “ทำไมล่ะ? คุณพูดในสิ่งที่คุณไม่ควรพูดออกไปและคุณกลัวว่าฉันจะรู้ใช่ไหม?” “... ” แววตาของโรสเปลี่ยนไป เธอหลบสายตาที่ถูกจ้องเล็กน้อย “แก…” “ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณต้องเป็นแม่บุญธรรมของมาเดลีนสินะ จิ๊ จิ๊ ลูกสาวบุญธรรมของคุณถูกคุณทำให้แปดเปื้อนด้วยมือของคุณ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าผู้หญิงที่สูงส่งและสง่างามอย่างคุณนายมอนต์โกเมอรีจะมีลูกสาวที่ชั่วช้าเลวทรามอย่างเมเรดิธได้ไงกัน” “อะ - อะไร เธอพูดอะไร?” โรสโกรธมาก เธอตรงดิ่งเข้าหามาเดลีนหร้อมกัดฟังของเธออยู่นั้น เธอจะตบมาเดลีน มาเดลีนยื่นมือ