บทที่ 265

เจเรมี่เร่งฝีเท้าของตัวเองไปยังสถานที่ที่เขาเพิ่งเห็นร่างสีขาวนั้นผ่านไป หัวใจของเขาเต้นเร็วมากจนรู้สึกเหมือนกำลังจะกระโดดออกจากอก ‘แมดดี้! ‘นั่นคุณใช่ไหม แมดดี้หรือเปล่า?’ เขากรีดร้องชื่อมาเดลีนในใจซ้ำ ๆ เพราะแน่ใจว่าเขาไม่ได้หลอนไปแต่อย่างใด แต่เเมื่อเขาไปถึงหลุมศพ กลับไม่มีใครอยู่ที่นั่น สิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่อาจเป็นเพียงความฝันเท่านั้น หัวใจของเขาเย็นเฉียบ เขามีอาการประสาทหลอนจากการคิดถึงเธอมากเกินไปหรือไงกันนะ? เจเรมี่นึกถึงเธอในขณะที่รู้สึกท้อแท้ ตอนที่เขากำลังจะเดินจากไป เขาเห็นควันไฟที่มาจากหลุมศพใกล้ ๆ เขาหรี่ตาและเดินมุ่งเข้าไป เขาเดินไปหยุดที่หน้าหลุมศพของเลน เลนซึ่งเขาเป็นปู่ของมาเดลีน เขามองเห็นช่อดอกเบญจมาศสีขาวด้านหน้าหลุมฝังศพและเทียนที่เพิ่งถูกจุดไป อันที่จริง เขาไม่เคยมีอาการหลอนมาก่อน มีคนมาที่นี่เพื่อแสดงความเคารพกับเลนด้วยงั้นหรอ! ใครจะมาแสดงความเคารพศพเลนกันนอกจากมาเดลีนแล้ว? ใจของเจเรมี่เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เขารีบหันหลังและวิ่งไปที่ทางเข้าสุสานโดยไม่ลังเล ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์ตก เขาสามารถมองเห็นรถยนต์สีดำคันหนึ่งขับออกมาที่ถนนใหญ่จากประตูทางออก เ