บทที่ 256

เสียงมาเดลีนหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ ขณะที่เจเรมี่เห็นผู้หญิงตรงหน้า นั่นทำให้เขาหยุดเดินทันที เขาดูประหลาดใจที่เห็นเธอ “ทำไมคุณมาที่นี่?” “คุณไม่อยากเจอฉันงั้นหรอ คุณวิทแมน?” มาเดลีนเอ่ยถามด้วยร้อยยิ้มปลอม ๆ บนใบหน้าก่อนเธอเอ่ยเสริมว่า “ที่จริงแล้ว ฉันเป็นห่วงนะ แต่ว่า ฉันไม่กังวลอะไรเกี่ยวกับเมเรดิธหรอกนะ ที่ฉันกังวลมันเกี่ยวกับคุณมากกว่า” เจเรมี่ผงะ เขามองผู้หญิงที่กำลังยืนยิ้มให้เขาภายใต้แสงไฟสลัวมีแววตาที่เป็นลางร้ายในขณะที่เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “มากับผมหน่อย” เขาจับมือของมาเดลีนในทันใด ความเย็นจากมือของเขาเดินทางมุ่งหน้าเข้าสู่หัวใจของเธอทันที เธอไม่ได้สบัดมือที่ถูกจับไว้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอกลับไม่รู้สึกต่อต้านเเบบเมื่อก่อน เจเรมี่พามาเดลีนมาที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล และเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั่นสักคน สถานที่แห่งนี้จึงดูเงียบสงบและน่าขนลุกในเวลานี้ ดวงดาวพากันกระจัดกระจายบนท้องฟ้ายามค่ำคืนขณะที่พวกเขากระพริบตา สายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงอันแสนเย็นสบายพัดผ่านหยอกเย้าทั้งคู่อย่างแผ่วเบา “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม คุณวิทแมน?” มาเดลีนมองชายผู้เงียบขรึม