บทที่ 239

ช่วงเวลานี้มาเดลีนนึกถึงบางสิ่ง เธอกลับหลังหันอย่างรวดเร็วและวิ่งไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ท้องฟ้ามืดลงไฟถนนเริ่มทำงาน สวนสนุกที่ว่างเปล่าสูญเสียแสงแดดไปแล้ว ในขณะนี้ มีเพียงเสียงของต้นไม้ที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ “เจเรมี่ นี่ตอนนี้เราควรทำอย่างไงดี? แจ็คต้องถูกลักพาตัวไปแน่เลย!” ในขณะนี้ เมเรดิธยืนพิงเจเรมี่ด้วยความกลัวและความกังวลใจแสดงออกมาบนหน้าเธอ “เจเรมี่ ฉันขาดแจ็คไปไม่ได้! เขาเป็นลูกคนเดียวของเรานะ!” เธอเน้นว่า “ลูกคนเดียว” และไม่ได้สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเจเรมี่มืดลงเมื่อเธอพูดถึงมัน ขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง สายตาของเขาพลันเห็นร่างที่คุ้นเคยผ่านหางตา “เธอควรกลับไปก่อน ฉันมีบางอย่างที่ต้องจัดการ” เจเรมี่พูดเพื่อให้เมเรดิธกลับไปก่อนจะเดินหันหลังให้เมเรดิธทันทีหลังจากนั้น “เจเรมี่! เจเรมี่!” เมเรดิธร้องเรียกเขา แต่เขาเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมาตามเสียงเรียก เวลาเดียวกัน มาเดลีนเดินไปยังสถานที่เงียบสงบหลายแห่งตามสัญชาตญาณของเธอ สุดท้าย เธอพบแจ็คสันนั่งกอดเข่าอยู่หลังภูเขาปลอม แสงจากไฟถนนส่องสลัวภายในถ้ำปลอมนั้น ร่างเล็กของแจ็คสันนอนขดอยู่ที่มุมหนึ่ง และเขากอดตัวเองแน่นด้วยแขน