บทที่ 163

เจเรมี่เริ่มชินกับการเจอมาเดลีนในรูปแบบนี้ เขาเลิกคิ้ว จ้องมองใบหน้าไร้ที่ติราวกับภาพวาดของมาเดลีนอย่างจริงจัง เขายังจำได้ดีว่าเธอเคยมีรอยแผลบาดลึกบนใบหน้าด้านขวาของเธอ รอยแผลนั้นไม่เคยหายไปจนกระทั่งวันสุดท้ายที่เธอหยุดหายใจ หากใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ที่ส่งยิ้มมาอย่างไร้ที่ติ ผิวของเธอดูนุ่มลื่นไปหมด พูดง่าย ๆ ก็คือ เธองดงามเหลือเกิน “คุณวีล่า ดูเหมือนโชคชะตาจะพาให้เรามาเจอกันบ่อย ๆ นะครับ” เจเรมี่พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ มาเดลีนจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมกับส่งยิ้มสดใส “ดูเหมือนว่าวันนี้คุณวิทแมนจะมีสติครบถ้วนดีนะคะ คุณไม่จำฉันผิดเป็นภรรยาที่ตายไปแล้วของคุณ” เจเรมี่ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจสิ่งที่ได้ยินนัก กระนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมากลับส่งยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมหวังว่าผมจะได้รับเกียรติเลี้ยงข้าวเย็นคุณสักมื้อ?” มาเดลีนขมวดคิ้ว “อาหารเย็นคงจะไม่ได้ แต่ถ้าเป็นอาหารกลางวันนี้ฉันว่างค่ะ” เจเรมี่มีความสุขมากที่มาเดลีนยอมตกลง แต่กระนั้น ความสุขก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่หัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวด จู่ ๆ เขาก็นึกถึงมาเดลีน เขานึกย้อนไปถึงวันที่พวกเขาแต่งงานกัน เธอจัดเตรียมอาห