บทที่ 1347

แววตาของไรอันอ่อนโยนไม่ได้มีความร้ายกาจอย่างในตอนแรกอีก ทว่าเมเดลีนก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย “คุณต้องการอะไร?” ไรอันชำเลืองมองบาดแผลที่มีผ้าพันแผลพันไว้บนไหล่ของเขา แล้วยื่นมือออกไปจับมือของเมเดลีน ทว่าผลลัพธ์ก็เป็นไปอย่างที่เขาคิด เมเดลีนปัดมือเขาออกทันที “ทำบ้าอะไร?” เธอโพล่งถามตรง ๆ ไรอันยิ้มเศร้า “เดี๋ยวคุณก็รู้” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนงช้า ๆ เขาจ้องมองแววตาที่สงสัยและไม่สบายใจของเมเดลีน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ถ้าคุณทำตามเงื่อนไขที่ผมบอกได้ ผมจะส่งคุณกลับไปหาเจเรมี่เอง” เมเดลีนเบิกตากว้าง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เขาบอก แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่น … เมื่อรถแท็กซี่ขับเลยทางแยกมา เจเรมี่ก็มองไม่เห็นรถคันที่ไรอันลักพาตัวเมเดลีนไป แต่หลังจากขอดูกล้องวงจรปิดไปเรื่อย ๆ สุดท้ายเขาก็พบเข้ากับบ้านที่ทรุดโทรมหลังหนึ่ง ทันทีที่เข้ามาเจเรมี่กลับไม่พบใครเลย เขาเรียกชื่อเมเดลีนซ้ำ ๆ อย่างมีหวัง “ลินนี่ คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า? ลินนี่?” ชายหนุ่มยังคงตั้งตารอฟังเสียงตอบจากเธอ แต่ก็ได้กลับมาเพียงความเงียบงัน เจเรมี่พยายามหาเบาะแสอื่น ๆ เพิ่มเติม ก่อนจะพบกั