บทที่ 1335

ไรอันยกยิ้มมุมปาก และดวงตาของเขาที่เริ่มพร่ามัวกลับดูเยือกเย็นขึ้นมาเป็นพิเศษ “แกตามฉันมาและทิ้งเอวลีนไว้ในรถคนเดียวจะไม่เป็นไรแน่เหรอ?” รอยยิ้มของไรอันน่ากลัวมากขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขาพูดจบ ไรอันก็สังเกตเห็นว่านิ้วที่กำลังกดลั่นไกของเจเรมี่คลายออก เจเรมี่รู้สึกวูบวาบในท้องเมื่อนึกถึงเมเดลีนที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในรถก่อนที่เขาจะมาตามจับไรอัน เมื่อมองไปที่รอยยิ้มร้ายกาจของอีกฝ่าย ร่างสูงก็หันหลังกลับแล้วรีบวิ่งกลับไปยังจุดก่อนหน้านี้ทันที ‘ลินนี่!’ เจเรมี่ตะโกนชื่อเธออยู่ในหัว เขากลัว เขากลัวว่าเมเดลีนจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง เขาเพิ่งจะตระหนักได้ว่า เขาประมาทเกินไป เขาไม่ควรปล่อยให้เธออยู่ในรถเพียงลำพัง ‘จิตใจของเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันทิ้งเธอแล้วตามไรอันไปแบบนั้นได้ยังไง? ‘ลินนี่!’ เจเรมี่รู้สึกทรมาน เขารีบวิ่งตรงไปทางรถอย่างเร็วที่สุด ระยะทางไม่ไกลมาก แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับรู้สึกว่าถนนที่วิ่งอยู่นั้นยาวขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้จะถึงรถ เจเรมี่ก็ตรงไปยังฝั่งที่นั่งข้างคนขับทันที “ลินนี่!” เขาตะโกนเรียกอย่างกระวนกระวายขณะมองผ่านกระจกรถ แต่กลับไม่เห็นใครในนั้น ‘ลินนี่หายไปแล้