บทที่ 1321

เจเรมี่เอ่ยราวกับกำลังอ้อนวอนเธออยู่ เขากอดเธอแน่นขึ้นเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะหลุดมือไปอีก แต่ดูเหมือนนี่จะเป็นการกระตุ้นเมเดลีนให้พยายามดิ้นรนด้วยเรี่ยวแรงสุดท้ายที่เหลืออยู่ “ปล่อยฉัน ฉันต้องรอเจเรมี่! เขาจะมารับฉันแล้ว!” เจเรมี่รู้สึกปวดใจ ดวงตาเริ่มแดงขณะที่เขากำลังสะอื้น จากนั้นเขาก็จับใบหน้าตื่นตระหนกของเมเดลีนให้เงยขึ้น “ลินนี่ ผมชื่อเจเรมี่! ผมมาที่นี่เพื่อรับคุณ” เมเดลีนหยุดลงชั่วคราวแล้วจ้องมองแววตาที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรักของอีกฝ่าย เธอมองเจเรมี่อย่างจริงจังอีกครั้งราวกับว่ากำลังสำรวจอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นว่าเมเดลีนเริ่มไม่ได้ใช้อารมณ์อีก เขาจึงลูบแก้มของเธอเบา ๆ “ลินนี่ คุณลองดูดี ๆ สิ ผมเป็นเจเรมี่ คนรักของคุณไง” “เจเรมี่…” “ใช่ ลินนี่ ผมเอง” เจเรมี่ตอบโดยไม่มีความลังเลใด ๆ เมื่อเขาคิดว่าเมเดลีนจะค่อย ๆ จำความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาได้ ไม่นานหลังจากนั้นใบหน้าเล็กก็ปรากฎอารมณ์ไม่พอใจและต่อต้านขึ้นมาอีกครั้ง “คุณโกหกฉันอีกแล้ว เจเรมี่ยังไม่มา เขาขอให้ฉันรอเขา แต่เขายังไม่มา ฉันเลยต้องรอเขาต่อไป” หลังจากที่พูดจบ เมเดลีนก็ผลักเจเรมี่ออกแล้วเดินไปที่ประตู ร่างสูงรีบเดิ