บทที่ 1314

สีหน้าของเมเดลีนเปลี่ยนไปราวกับว่าเพิ่งนึกอะไรออก “แม่กับพ่อ..” เธอระพริบดวงตากลมสวยเบา ๆ จากนั้นก็ขมวดคิ้วได้รูปแล้วร้องขอไรอันอย่างจริงจัง “บอกเจเรมี่ให้ฉันทีว่า หลังจากที่เจอพ่อกับแม่แล้วฉันจะกลับมา อย่าลืมบอกเขานะ…” “...” เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทั้งไรอันและอดัมก็ต่างตกตะลึง เมเดลีนนั่งตัวตรงด้วยท่าทางที่เอาแต่ใจ ก่อนจะสั่งคนขับ “รีบออกรถเดี๋ยวนี้ ถ้าเราไปเร็ว เราก็จะได้กลับมาเร็ว ฉันยังต้องกลับมาที่นี่เพื่อรอเจเรมี่ เขาบอกว่าเขาจะมารับฉัน” ในที่สุดไรอันก็ตระหนักได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเมเดลีน เขามองดูใบหน้าด้านข้างอันงดงามนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “ดูแลเธอให้ดีและอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ” ไรอันสั่ง อดัมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะค่อย ๆ ปิดกระจกรถ ไรอันยืนอยู่กับที่สักพักแล้วมองดูรถที่ค่อย ๆ ไกลออกไป เขาคิดว่าได้ขจัดความดื้อรั้นและไม่เชื่อฟังเขาออกไปจากเมเดลีนสำเร็จแล้ว และยังคิดว่ายาที่ฉีดให้ได้ลบความทรงจำของเธอจนหมดสิ้น ทว่าเขากลับไม่เคยคาดคิดเลยว่าตัวเองจะบีบบังคับให้เมเดลีนกลับกลายเป็นคนโง่เง่าที่เอาแต่ใจจดใจจ่ออยู่กับการมาหาของเจเรมี่แล้วพาเธอกลับบ้าน... ไรอันกลับมา