บทที่ 1284

ไรอันมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก พลางเอื้อมมือเข้าไปจับคางสวยของเมเดลีนให้เชิดขึ้นและมองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว ร่างกายของเธออาจจะไม่ได้แข็งแรงอย่างที่เป็น แต่ความอ่อนแอก็ไม่ได้บดบังความแน่วแน่ที่มีในแววตาให้อ่อนลงเลย “ไม่กลัวตายเลยหรือไง?” สายตาคมจ้องมองด้วยความเย็นชาขณะที่มือของไรอันก็จับคางของเมเดลีนไว้แน่น “ฉันกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกมากกว่า” เมเดลีนยืนกรานในความต้องการของตัวเอง ไรอันขมวดคิ้วแน่น ราวกับว่ากำลังเจ็บจากการโดนโจมตี ความปรารถนาที่จะเอาชนะและครอบครองของเขาพุ่งขึ้นสูง และไม่อยากจะให้ผู้หญิงตรงหน้าพูดความปรารถนาที่มีต่อชายอื่น “คุณกำลังจะบอกว่าไม่สนใจพ่อกับแม่ของตัวเองด้วยงั้นเหรอ เอวลีน มอนต์โกเมอรี?” ไรอันพูดแทงใจดำ เขารู้ว่าเธอจะไม่มีวันปล่อยพ่อและแม่ของตัวเองไปเช่นกัน “ถ้าคุณยังกล้าคิดถึงเจเรมี่หรือหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะมาช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือของผม คุณก็เตรียมตัวรับความเจ็บปวดจากการสูญเสียทั้งพ่อและแม่ไว้ให้ดีก็แล้วกัน!” ไรอันเตือนด้วยความจริงจัง ทุกคำที่เอ่ยออกมาถูกเคลือบไปด้วยความเยือกเย็น ราวกับว่าเขาได้เปลี่ยนจากมนุษย์ไปเป็นปีศาจแล้ว ไรอันระเ