บทที่ 1274

“เอวลีนเหรอ?” เอโลอิสเอ่ยแล้วเบิกตากว้าง ก่อนจะไล่สายตาสำรวจหญิงสาวตรงหน้าแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “นี่ไม่ใช่เอวลีน ไม่ใช่” เมื่อได้ยินผู้เป็นแม่ปฏิเสธอย่างนั้น เมเดลีนก็รู้สึกได้ว่าข้างในของเธอกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เธอมองไปที่เอโลอิสซึ่งยืนอยู่ด้านหลังฌอนด้วยสายตาหวาดระแวง เท่านั้นน้ำตาของเมเดลีนก็ไหลออกมาอีกครั้ง เธอพยายามตั้งสติและพูดกับฌอน “ทำไมแม่เป็นแบบนี้คะ? ทำไมแม่จำหนูไม่ได้? เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ?” ฌอนถอนหายใจยาวและพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “ทั้งหมดเป็นเพราะลาน่า” “ลาน่า?” ฌอนพยักหน้า ดวงตาของเขาเติมเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อลาน่าอย่างที่สุด “เพราะเธอ บ้านของเราถึงถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน แม่ของลูกคิดว่าลูกถูกไฟคลอกตายไปแล้ว ตั้งแต่นั้นมาแม่ก็เอาแต่พูดว่าอยากตามหาลูก วันแล้ววันเล่าเธอจะเอาแต่พึมพำถึงลูกเป็นร้อยเป็นพันครั้งอยู่เสมอ…” ในตอนนั้นเองฌอนก็สะอึกสะอื้นแล้วเอื้อมมือไปจับมือของเอโลอิสไว้ นัยน์ตาของเชาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจพรรณนาได้ ประกอบกับความห่วงใยที่เขามีต่อภรรยาอย่างสุดซึ้ง “หลังจากนั้นไม่นานแม่เขาก็กลายเป็นแบบนี้เพราะคิดถึงลูกมาก แม่จำใครไม่ได้นอกจากพ่อ