บทที่ 1247

เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของเมเดลีน ไรอันก็วางถ้วยกาแฟลงและมองเมเดลีนด้วยความสงสัย “คุณอยากจะคุยกับผมเรื่องอะไร?” เธอหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหลังกลับ และเดินไปที่หน้าต่าง “เมื่อคืนมันยากสำหรับฉันที่จะต้องยอมรับความเลือดเย็นของเขา บางทีคุณอาจจะพูดถูก ว่าฉันควรปล่อยเขาไป บางทีการแต่งงานระหว่างฉันกับเจเรมี่อาจเป็นเพียงฉันฝ่ายเดียวที่รู้สึกไปเอง” ไรอันมองแผ่นหลังงดงามของเมเดลีนอย่างครุ่นคิด “แล้วเรื่องที่คุณอยากจะคุยกับผมก็คือ...” “ฉันไม่รู้ว่าเขาจะต้องได้รับโทษแบบไหน ฉันได้แต่หวังว่าถ้าเขาต้องตายจริง ๆ อย่างน้อยในช่วงเวลาก่อนที่จะโดนประหาร เขาจะไม่ต้องเจ็บปวดมาก” ไรอันค่อย ๆ เข้าใจความหมายที่เมเดลีนอยากจะสื่อ “คุณอยากให้ผมเอายาถอนพิษให้เจเรมี่ใช่ไหม?” “ค่ะ ไม่ว่าคำตัดสินจะเป็นยังไง ฉันหวังแค่ว่าคุณจะให้ยาถอนพิษกับเขา” เมเดลีนหันกลับมา ดวงตาที่หม่นหมองของเธอดูเหมือนจะมีพลังวิเศษที่ทำให้ไรอันเหม่อลอยไปชั่วขณะ “ฉันรู้ว่าเขาอาจไม่เห็นคุณค่าเหมือนตอนที่เขารู้ว่าฉันเสียสละตัวเองมาเจอคุณเพื่อเอายาให้เขา เขาค่อนข้างจะเจ็บปวดและไม่ยอมให้ฉันฉีดยาให้ แล้วยังขว้างยาสามขวดสุดท้ายทิ้งด้วยซ้ำ”