บทที่ 1240

เธอมองไรอันด้วยสีหน้าเฉยเมย จากนั้นดวงตาก็ค่อย ๆ แดงขึ้น “ถ้าเขาถูกตัดสินว่ามีความผิดจริงคุณช่วยเอายาให้ฉันก่อนได้หรือเปล่า? ฉันไม่อยากให้เขาตายโดยที่พิษยังคงอยู่ในร่างกาย” เมเดลีนอ้อนวอนด้วยสายตา น้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาของเธอไหลลงมาเงียบ ๆ ไรอันมองดูน้ำตาของเมเดลีนแล้วขมวดคิ้ว “ไรอัน ถ้าคุณไม่ช่วยเจเรมี่หาผู้ร้ายตัวจริงและเอายาให้ฉันไม่ได้ ฉันก็คงหมดเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว” หลังจากที่พูดจบเธอก็ลุกขึ้นทั้งน้ำตาเพื่อจะจากไป ทว่าก่อนที่เธอจะเดินออกไปได้ไกลเสียงของไรอันก็ดังมาจากด้านหลัง “ถ้าเจเรมี่ถูกตัดสินโทษประหารชีวิตหลังจากฟังคำตัดสิน ผมจะให้ยากับคุณ” เสียงของไรอันฟังดูไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ในที่สุดเขาก็ตอบตกลง เมเดลีนหยุดอยู่กับที่และกำลังหันหน้าไปทางประตู ในแววตาที่หม่นหมองของเธอมีประกายบางอย่างวิ่งผ่านเข้ามา “มาทานอาหารต่อเถอะ ตอนนี้คุณคือคุณนายโจนส์นะ” ไรอันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ เมเดลีนยืนอยู่ที่เดิมด้วยความลังเลสักพักก่อนที่จะหันหลังกลับไปนั่งที่เดิม “พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปหาอดัม” ไรอันหยิบทิชชู่ส่งให้เมเดลีน “ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้ให้เขาอีก” “เขาเป็นความรัก