บทที่ 1225

เมเดลีนลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่สนใจความเจ็บปวดที่แขนของตัวเองนัก ก่อนจะดึงมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย “ไปเดี๋ยวนี้นะ!” ทว่าหลังจากที่เธอหลุดพ้นจากมือของเจเรมี่มาได้ เขาก็ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น “อย่าไล่ผมไปเลยนะ ลินนี่” “...” เมเดลีนรู้สึกถึงคลื่นแห่งความโศกเศร้าที่ถาโถมเข้าสู่หัวใจ และรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่กำลังไหลออกมา แน่นอนว่าเธอต้องการให้เขาอยู่ด้วยกัน แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาโรแมนติกได้เลย เธอรู้ว่าเจเรมี่จะกังวลและไม่อยากไป ดังนั้นเธอจึงปรับโทนเสียงให้อ่อนลงและตบไหล่ของเขาเบา ๆ “คุณฟังฉันนะ ฉันสบายดี แผลมันไม่ลึกเลย อีกสองสามวันก็หายดี” เธอปลอบ ก่อนน้ำเสียงจะหนักแน่นขึ้น “สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ” “ไม่ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือคุณ” เจเรมี่ผละออกและประคองใบหน้าที่ซีดเซียวของเมเดลีนเอาไว้ “ผมจะไม่ปล่อยให้ภรรยาของผมต้องเจ็บเพราะผมอีกแล้ว” เมเดลีนรู้สึกว่าเขาคงเห็นใจเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกเห็นใจเขาเช่นกัน “เจเรมี่ ในฐานะภรรยาของคุณ ฉันยินดีที่จะหลั่งเลือดและน้ำตาให้คุณ อย่าโทษตัวเองเลยนะ” เธอลูบไล้ใบหน้าของเขา ก่อนจะสังเกตว่าสีหน้าขอ