บทที่ 1197

“เจเรมี่ อย่าทิ้งฉันไป” ดวงตาของเมเดลีนเปิดครึ่งหนึ่งและเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ เธอยังคงเมาอยู่มาก เจเรมี่จับมือเธอไว้ ใบหน้าสีชมพูระเรื่อของเธอสะท้อนอยู่ในม่านตาสีเหลืองอำพันของเขาชัดเจน เขาสัญญาอย่างนุ่มนวล “ผมจะไม่ทิ้งคุณ” “ไม่จริง” ดวงตาของเมเดลีนร้อนผ่าว “คุณจะทิ้งฉัน คุณจะ...” เจเรมี่ผงะไปครู่หนึ่ง และไม่รู้ว่าเขาควรตอบอย่างไร มันเป็นเรื่องจริง เขากำลังจะทิ้งเธอไป เขามีเวลาอยู่กับเธอและลูก ๆ มากสุดก็แค่สองปี “ลินนี่” หัวใจของเจเรมี่บีบแน่น ดวงตาของเมเดลีนเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เธอโอบแขนรอบคอของเขาแน่น “อย่าไปนะ ฉันไม่อยากเสียคุณไปอีกแล้ว” เจเรมี่กลืนน้ำลายเมื่อความเจ็บปวดที่เพิกเฉยไม่ได้แล่นเข้ามาในหัวใจเขาอย่างต่อเนื่อง เขาลูบหัวของเมเดลีนเพื่อปลอบโยน จากนั้นเสียงร้องไห้สะอื้นของเมเดลีนก็ดังขึ้น “ในช่วงครึ่งปีที่คุณไม่อยู่ ฉันคิดว่าคุณได้จากฉันไปแล้ว ทุกคืนหลังจากที่เด็ก ๆ หลับไปแล้ว ฉันได้แต่นอนเหม่ออยู่บนเตียงคนเดียว และไม่รู้ว่าฉันควรใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อยังไง “ทำไมฟ้าถึงทำให้คนสองคนที่รักกันไม่ได้ตกหลุมรักกันด้วย ทำไม...” เมเดลีนพึมพำกับตัวเองขณะที่กอดเขาด้วยความ