บทที่ 1117

หลังจากที่สวมเสื้อผ้าและล้างหน้าเสร็จ เมเดลีนก็รีบวิ่งลงไปยังชั้นล่าง เมื่อเธอมาถึงประตูหน้าของบ้าน เธอก็เห็นเจเรมี่ยืนตระหง่านอยู่ที่ลานหญ้าหน้าบ้าน เขาสวมเสื้อโค้ทพร้อมกับมีผมสั้นสีอ่อนที่ปลิวไสวไปตามสายลม ขณะที่ดวงตาสีอำพันของเขาก็กำลังยิ้มและมองไปยังแจ็คสันซึ่งกำลังตกตะลึง “แดดดี้?” แจ็คสันสะพายกระเป๋าเป้ ในขณะที่วิ่งไปหาเจเรมี่ด้วยความประหลาดใจปนดีใจ เจเรมี่ก้มลงอุ้มแจ็คสันขึ้นมา “แดดดี้! แดดดี้จริงด้วย! ในที่สุดแดดดี้ก็กลับมา!” แจ็คสันเบิกตากว้าง แม้ว่าเจเรมี่จะดูเปลี่ยนไป แต่แจ็คสันก็ไม่ได้สงสัยอะไรทั้งสิ้น นี่คือแดดดี้ของเขา! เจเรมี่มองลูกชายแล้วยิ้ม “คิดถึงแดดดี้ไหมคนเก่ง?” “คิดถึงสิฮะ!” แจ็คสันตอบอย่างไม่ลังเล ความสุขเอ่อล้นอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “ลิลลี่ก็คิดถึงแดดดี้เหมือนกัน” แจ็คสันพูดและชี้ไปยังลิเลียนซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา ทว่าเมื่อเจเรมี่เห็นลิเลียนเดินมาหาเขา รอยยิ้มและความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาก็หายไป เขาวางแจ็คสันลง แต่ไม่ได้อุ้มลิเลียนที่อยู่ตรงหน้าเขาขึ้นมา ลิเลียนพูดไม่ได้ เธอจึงเดินไปหาและจับขาของเขาเอาไว้ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับโชว