บทที่ 714 น่าสงสาร

เด็กกลุ่มนี้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมาตลอดชีวิต พวกเขาเคยลองทานอาหารว่างมาก่อนได้อย่างไร? ดวงตาของพวกเขาสว่างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเนลล์ "เอา! เอา!" เนลล์ยิ้มและคิดว่าถึงแม้เด็กกลุ่มนี้จะมีพฤติกรรมแปลก ๆ เล็กน้อย แต่อย่างน้อยพวกเขาก็น่ารัก เธอไม่มีอะไรจะทำข้าวเกรียบให้กับพวกเขา ในฐานะแม่ เธอชอบเด็กเป็นเรื่องธรรมชาติ เธอไม่เคยคิดที่จะระวังพวกเขา ห้องครัวถูกอาบด้วยความมืดเมื่อพวกเขาเข้ามา โชคดีที่มีหน้าต่างขนาดปานกลางอยู่ที่ผนังด้านซ้าย เธอผลักมันเปิดเพื่อให้แสงแดดส่องเข้ามาในห้องครัว และตอนนี้พื้นที่ที่เคยสว่างน้อยก็ดูสว่างขึ้นมาก หมู่บ้านนี้ไม่มีไฟฟ้า ซึ่งหมายความว่าพวกเขาไม่มีเตาแก๊สด้วย เนลล์หันกลับมามองเด็ก ๆ ที่อยู่ข้างหลังเธอ “ใครรู้วิธีจุดไฟบ้าง?” เธอถาม ทุกคนยกมือขึ้นอย่างกระตือรือร้นและตะโกนว่า “ฉันรู้!” "ฉันรู้! ฉันรู้!" “ฉันก็รู้เหมือนกัน!” เนลล์กวาดตามองดูกลุ่มเด็กและเลือกเด็กคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าเธอน่าจะอายุมากที่สุด และชี้ไปที่เธอ “มาเริ่มจุดไฟกันเถอะ” เด็กคนนี้รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับภารกิจ เธอเดินไปที่เตาด้วยความมั่นใจ ขณะที่เด็กคนอื่น ๆ มองดู เ