บทที่ 929 มีเจตนาอื่น

แต่ทว่าใบหน้าของเกรกอรีก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ขันออกมาแม้แต่น้อย ในที่สุดพ่อบ้านออสบอร์นก็สังเกตเห็นว่าเขาดูจริงจังมาก หัวใจของเขาหนักอึ้ง “แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ?” เกรกอรีพูดออกมาเงียบ ๆ ว่า“เราจะค่อยเป็นค่อยไป” พอพูดจบเขาก็เดินขึ้นบันไดไป ชั้นบน วิกกี้กำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงเพื่อรับลม อันที่จริงช่วงนี้อากาศไม่ค่อยร้อนสักเท่าไร แต่วิกกี้กลับรู้สึกร้อน นั้นอาจจะเป็นเพราะเธอรู้สึกหงุดหงิด กังวล และสับสนไปพร้อม ๆ กัน เมื่อเธอนั่งอยู่ที่นี่ เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงสายลมที่พัดผ่านเข้ามา และนั่นทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นมากเลยทีเดียว เธอไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าเกรกอรีได้ขึ้นมาที่ชั้นบน จนกระทั้งตอนที่เธอรู้สึกหนักที่ไหล่ และสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น เมื่อวิกกี้หันกลับมา ปลายคิ้วของเธอเลิกขึ้นเมื่อเห็นเขา “พวกเขากลับกันไปหมดแล้วเหรอ?” “อืม” เกรกอรีเดินมาข้างหน้า และนั่งลงข้าง ๆ พลางโอบกอดเธอเอาไว้ วิกกี้ซบบนไหล่ของเขาอย่างว่าง่าย เธอแหงนมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว แล้วพูดเบา ๆ ออกมาว่า “วันนี้ ชิม่อน ฟลินเดอร์พูดอะไรกับนายบ้าง?” เกรกอรีตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที วิกกี้เผยยิ้มจาง ๆ ออกมา