บทที่ 913 โลกใบเล็ก ๆ ของเรา

ตั้งแต่วินาทีที่วิกกี้ได้รับการช่วยเหลือ เกรกอรีก็ไม่ทิ้งเธอเลย แม้แต่ตอนที่หมอเข้ามาตรวจร่างกายให้เธอ พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้เกรกอรีที่รู้สึกหลงทางและเป็นกังวล มันเป็นความรู้สึกที่พวกเขาไม่อาจจะเข้าใจได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการที่จะถาม วิกกี้พูดกับเขาเป็นครั้งคราว เธอบอกว่าเธอสบายดีและต้องการที่จะพักผ่อน เธอบอกให้ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง และให้พวกเขากลับห้องของตัวเองไปเพื่อพักผ่อนเช่นกัน หมอได้ให้ยาวิกกี้ทานก่อนนอน และเธอจะต้องทานยาอีกครั้งหนึ่งในตอนเช้า เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินออกไป มีเพียงเกรกอรีและวิกกี้ที่อยู่ในห้อง เขานั่งลงข้างเตียงและจับมือเธออย่างอ่อนโยน เขาจ้องมองเธอในขณะที่เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเจ็บปวด สวรรค์รับรู้ และในตอนนี้เกรกอรีเองก็ได้รู้ว่าวิกกี้สำคัญกับเขามากแค่ไหน ตลอดเวลาที่เขาได้วางแผนอย่างพิถีพิถัน มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขารู้สึกกลัวมากแค่ไหน เขากลัวว่าเขาจะไม่มีวันได้พบเธออีก เขากลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอและจะทำให้เขาต้องพบเธอด้วยร่างที่ไร้วิญญาณ แต่การได้เห็นเธอนอนอยู่ตรงหน้าอย่างปลอดภัย มันทำให้เขารู้สึกขอบคุณ ขอบคุณที่สวรรค์ได้ส่งเธอกลับ