บทที่ 779 สู้จนสุดใจ

มีรอยยิ้มของความเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา “คุณห่วงใยคนอื่นมากแค่ไหนกัน” ยูเลียนามองเห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ถนัดนัก เธอจึงลดสายตาลงและพูดกับเขาอย่างนุ่มนวลว่า “ฉันชอบคุณค่ะ และแน่นอนว่าฉันห่วงใยคุณ” จู่ ๆ เกรกอรีก็รู้สึกคลื่นไส้และหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร เขามองดูเธออีกครั้งก่อนจะก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า เมื่อรับรู้ว่าเขาไปแล้ว ยูเลียนาก็ตกใจ จากนั้นความรู้สึกประหลาดใจก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างสุดจะพรรณนาได้ เธอจึงรีบเดินตามหลังเขาไป เป็นอีกครั้งที่กลุ่มของพวกเขากลับเขาสู่สนาม วิกกี้ยืดข้อมือและข้อเท้าของเธอด้วยความกระฉับกระเฉง เธอพูดกับมัสซิโมที่เดินตามหลังเธอมาไม่ไกลมากนักว่า “นายน้อยโนแลนคะ ได้โปรดยืนให้ห่างออกไปอีกนิดนะคะ พอดีฉันเกรงว่าท่าตีกอลฟ์ของฉันอาจจะมากเกินไป และอาจจะทำให้คุณได้รับบาดเจ็บอย่างไม่ได้ตั้งใจได้” มัสซิโมจ้องไปที่คนสองคนที่กำลังจะต่อสู้กัน เพียงเพราะพูดจาไม่เข้าหูกัน เขาดูกังวลเป็นอย่างมากแต่ก็กลับทำอะไรไม่ถูก ในที่สุดเขาก็ได้แต่ยืนอยู่ข้าง ๆ พลางถอนหายใจออกมา เกรกอรีเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม เขาเตือ