บทที่ 749 ให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป

เธอพูดอะไรไม่ออกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเกรกอรี ในท้ายที่สุดเธอก็ทำได้เพียงแค่กระทืบเท้าด้วยความเกลียดชัง และกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ “คุณมันคนไร้ความปราณี! ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณที่สุด!” หลังจากที่เธอตะโกนใส่หน้าเขาเสร็จ เธอก็เอามือกุมหน้าผากแล้ววิ่งออกไป หญิงสาววิ่งออกไปที่ทางเข้าของประตูทางเดิน ขณะที่เขามองดูร่างของเธอที่กำลังห่างออกไป ในที่สุดเธอก็หายลับไปจากสายตาของเขา การแสดงออกที่เป็นภัยอันตรายบนใบหน้าของเกรกอรีค่อย ๆ หายไป และถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของความโล่งใจหลังจากที่เธอกลับไปแล้ว พ่อบ้านออสบอร์นที่ยืนรออยู่ข้างนอกมาได้สักพักก็เดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่ายูเลียนาได้ออกไปแล้ว เมื่อเห็นว่าเกรกอรียังคงนั่งอยู่ตรงนั่น เขาจึงก้าวไปข้างหน้าด้วยความเคารพพลางเอ่ยถามว่า “นายน้อยครับ คุณลินช์ เธอ…” เกรกอรีหลับตาลง ในขณะที่มือของเขายังคงเล่นกับแหวนบนนิ้วอยู่ เขาพูดว่า “เธอบอกว่าเธอต้องการอุทิศชีวิตของเธอให้กับฉัน” คุณออสบอร์นถึงกับพูดไม่ออก เขาคงจะรู้สึกยินดี ถ้าหากว่าเขาได้ยินเรื่องนี้ก่อนที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในปีนี้นายน้อยอายุเข้าสามสิบปีแล้ว! ผู้ชายอายุสามสิบปีที่ไม่เ