บทที่ 660 สาวน้อย

“หุบปากได้แล้ว!” โจเอลรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้นั้นขี้อาย และเธอจะโกรธจริง ๆ ถ้าเขายังแกล้งเธออีก เขารีบยับยั้งสีหน้าที่เจ็บปวดของเขาและจับไหล่ของเธอหัวเราะ “ก็ได้ ก็ได้ ผมแค่ล้อเล่นคุณเอง เราจะค่อยเป็นค่อยไปเรื่องลูก ตราบเท่าที่แม่ไม่รีบ” เห็นได้ชัดว่าเขาโยนปัญหาให้แม่ของลูซี่ เมื่อเห็นแบบนี้เธอก็ยิ้ม “มันเป็นหน้าที่ระหว่างพวกลูกกับเด็ก ดังนั้นแม่จะไม่เข้าไปยุ่ง แต่ลูลู่ลูกก็ไม่ได้อายุน้อยแล้ว ถ้าทำได้ ควรมีไว้แต่เนิ่น ๆ แน่นอนว่าการตัดสินใจนั้นเป็นของลูก แม่แค่ให้ความเห็นจากประสบการณ์ของแม่เอง” ลูซี่หน้าแดง ไม่รู้ว่าจะตกลงหรือปฏิเสธ ในท้ายที่สุด เธอตอบรับเบา ๆ สองสามครั้งแล้วปล่อยให้หัวข้อนี้ผ่านไป หลังจากจัดการทุกอย่างในคืนนั้น แม่ของเธอจองตั๋วกลับไปทางตอนใต้ในวันรุ่งขึ้น ลูซี่ไม่มีเวลาไปส่งเธอกลับที่นั่น เธอทำได้เพียงไปส่งแม่ที่สนามบิน เมื่อพวกเขาแยกทางกันที่สนามบิน เป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่ปล่อยให้แม่ไปอีก เนื่องจากเธอกังวลว่าจะมีคนเห็นเธอมาส่ง ลูซี่จึงจัดช่องวีไอพีให้แม่ของเธอ ทั้งสองจับมือกันเพราะไม่เต็มใจที่จะจากกันเป็นเวลานาน เธอโบกมือลา เมื่อเครื่องบินกำลังจะขึ้