บทที่ 439 คุณค่าของครอบครัว

แม้ว่าเนลล์จะบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าไปนึกถึงมัน แต่เธอก็ยังได้ยินคำพูดของเอเวลินที่ก้องอยู่ในใจของเธอ ความรู้สึกแปลก ๆ ยังคงตามหลอกหลอนเธออยู่ เมื่อถึงจุดนั้น เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง ความสงสัยที่ไม่หยุดยั้งนี้เป็นหนึ่งในข้อบกพร่องโดยธรรมชาติของมนุษย์หรือเปล่า? เธอหันไปหาแนนซี่ “แนนซี่ เรากลับกันเถอะ” แนนซี่พยักหน้า เธอไปนั่งที่คนขับและสตาร์ทรถออก รถแล่นบนทางหลวงที่โล่งกว้าง เนลล์ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ แต่ความคิดของเธอก็ล่องลอยไป โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียง “ติ้ง” อย่างกะทันหัน เธอมองโทรศัพท์และพบว่ามีข้อความเข้า ใบหน้าของเนลล์ขมวดคิ้ว เมื่อเธอเห็นชื่อผู้ส่งเธอตัดสินใจว่าจะไม่เปิดข้อความ ถึงอย่างนั้น ปลายนิ้วของเธอก็เลื่อนไปยังข้อความ เธอเปิดมันขึ้นมาหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เกรกอรีส่งข้อความมา และเนื้อหานั้นเรียบง่ายแต่ซับซ้อน มันเป็นแค่ภาพ เป็นคนต่างชาติผมสีบลอนด์ในภาพ เขามีเคราเต็มและรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ไหลจากหน้าผากลงไปที่คาง ดูจากมุมที่ถ่ายแล้วน่าจะแอบถ่าย คุณภาพของแสงและภาพค่อนข้างแย่ แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะได้เห็นรูปร่างหน้าตาของคน ๆ นั้น