บทที่ 187 เลวร้ายอย่างที่สุด

เนลล์ส่ายหัว “มันไม่มีประโยชน์ พวกเขาตั้งใจใส่ร้ายฉันและฉันจะตกหลุมพรางของพวกเขาโดยการซ่อนตัว จนถึงตอนนั้นเมื่อพวกเขาพบฉันพวกเขาจะไม่มีวันเชื่อฉันไม่ว่าฉันจะอธิบายตัวเองมากแค่ไหนก็ตาม” “แล้วเราจะทำอย่างไรดี?” เนลล์ขมวดคิ้วแน่นและไม่พูดอะไรสักคำ เธอวิ่งไปที่หน้าต่างและมองลงไป “ไม่สนใจฉันแล้วเปิดประตู ถ้ามีคนถามคุณต้องบอกพวกเขาว่าคุณไม่ได้เห็นฉัน” “ตกลงแล้วคุณล่ะ…” เนลล์ไม่สนใจเขาและพับแขนเสื้อขึ้น เธอมองย้อนกลับไปและเห็นถ้วยสองใบบนโต๊ะและอาหารที่เหลือจากเมื่อคืนจากนั้นจึงหันกลับไปทิ้งอาหารและถ้วยลงในถุง ขณะเดียวกันก็มีเสียงเคาะประตูดัง เสียงร้องกังวลดังก้องมาจากนอกประตู คนข้างนอกแน่ใจว่ามีใครบางคนอยู่ในห้อง “ผู้กำกับคูมบส์ เปิดประตู! ฉันมีหมอที่นี่! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” “ผู้กำกับคูมบส์ คุณโอเคไหม?” “ผู้กำกับคูมบส์ ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?” “ลืมมันเถอะ ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ผู้ดูแลเปิดประตู!” ทิมได้ยินอย่างนั้นก็สะดุ้ง เขาพุ่งไปที่ประตู ในขณะเดียวกันเขารู้สึกว่ามีลมกระโชกแรงที่หลังของเขา เขามองย้อนกลับไปและเนลล์ ก็ไม่มีใครเห็นอีกต่อไป กลุ่มคนสองสามคนของเขาเข้ามาในห้อง ผู้ช่วยผู้กำ