บทที่ 162 ลาพักร้อน

กิดเดียนคิ้วกระตุกและบ่งบอกถึงความไม่พอใจของเขา “พูดอีกอย่างก็คือคุณจะไม่อยู่บ้านเป็นเวลานาน?” เนลล์หยุดชั่วคราวและจำได้ว่าสิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นความจริง เธอเอียงใบหน้าเล็กน้อยและยิ้มให้กิดเดียน “อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงแล้ว คุณเอาชนะมันได้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว” กิดเดียนยิ้มอย่างมืดมน “ฮะ! คุณสัญญาว่าจะกลับไปเมืองหลวงกับผมล่ะ?” เนลล์ “ ... ” เอ่อ… เธอบอกได้ไหมว่าเธอลืมมันโดยไม่ได้ตั้งใจ? เมื่อเห็นใบหน้าของชายคนนั้นมืดลงด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเธอจึงรีบพูดว่า “ยังมีเวลาอีก 2-3 วันกว่าจะเริ่มถ่ายได้ฉันจะไปกับคุณตอนนี้” เพื่อพิสูจน์ความมุ่งมั่นของเธอเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีและค้นหาตั๋วสายการบิน “ยังไม่สายเกินไปที่จะจองตั๋วสำหรับเช้าวันพรุ่งนี้” กิดเดียนยิ้มอย่างเย็นชาและไม่สนใจเธอแล้วหันไปเดินขึ้นชั้นบน เนลล์ “ กา กา กา ” เธอคิดว่าชายคนนั้นกำลังโกรธ แต่โดยไม่คาดคิดเขากลับมาที่ชั้นล่างหลังจากนั้นไม่กี่นาทีและโยนโบรชัวร์การเดินทางใส่เธอ “เลือกสถานที่ เราจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้” เนลล์ “???” กิดเดียนดูอึดอัดเล็กน้อย “ในที่สุดผมก็สามารถหยุดงานได้สองสามวัน คุณไม่อยาก