บทที่ 1083 เขารู้สึกผิด

เมื่อเห็นเนลล์เป็นแบบนี้ กิดเดียนก็พูดอะไรไม่ออกไปสักพัก เขาทำได้เพียงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “คุณหิวไหม? ผมจะให้คนไปเอาอาหารมาให้” เนลล์พยักหน้ารับ “ได้ค่ะ” เมื่อกิดเดียนออกไปแล้ว เธอจึงค่อย ๆ ขยับตัว และพยุงตัวลุกขึ้นกึ่งนอนกึ่งนั่ง เพื่อมองเด็กทั้งสองคนที่อยู่ในผ้าห่อตัวสำหรับเด็ก มือเล็ก ๆ สีขาวอมชมพูของทารกน้อยทั้งสองคนกำแน่น ขณะที่พวกเขานอนหลับอยู่ตรงนั้นเหมือนก้อนข้าวเหนียวสองก้อน หัวใจของเนลล์พองโต และความรู้สึกไม่ดีที่เกิดขึ้นจากความเจ็บปวดก็จางหายไปในคราวเดียว สิบนาทีต่อมา กิดเดียนไม่เพียงนำอาหารมาให้เธอ แต่ก็นำหมอมาด้วย เมื่อรู้ว่าเนลล์ฟื้นขึ้นมา หมอจึงมาตรวจดูบาดแผลและการฟื้นตัวของเธอ เขาตรวจให้มั่นใจว่าไม่มีปัญหา ก่อนที่เขาจะเรียกที่ปรึกษาการให้นมบุตรมาช่วยเธอปั๊มนม จากนั้นเขาจึงแจ้งให้เธอทราบ ถึงข้อควรระวังที่เธอต้องคอยระวังให้ดีแล้วเดินจากไป หลังจากที่หมอเดินออกไปแล้ว กิดเดียนจึงวางอาหารลงบนโต๊ะขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้าเธอ เนลล์พยายามพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่กิดเดียนห้ามเธอเอาไว้ เขาหยิบหมอนมารองหลังเธอ และค่อย ๆ พยุงเธอแล้วเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องขยับ ผมจะป้อนข้าวคุณเอง