บทที่ 1066 ความใคร่

เนลล์เงยหน้าขึ้น แล้วก็พบว่าสายตาของเธอจับจ้องอยู่บนสันกรามแกร่งของกิดเดียน ที่หางตาของเธอมีน้ำตาคลอขึ้นมา เธอไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาเมื่อสิบปีก่อน หรือเพียงเพราะในตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวกันแน่ เธอเอื้อมมือออกไปหาเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “คุณลีย์...” ร่างกายของเขาแข็งแกร่ง ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เนลล์รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้ สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาติด ๆ คือน้ำเสียงเรียบนิ่งของชายหนุ่ม “ไม่ต้องกลัวนะ” มีเสียงการต่อสู้ได้ยินมาจากระยะไกล เพราะชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา มีคนตะโกนขึ้นมาว่า “กิดเดียน ลีย์! เราจะไม่มีทางปล่อยแกไป ตราบใดที่แกยังคิดจะทำร้ายเจ้านายของเรา! ต่อให้ต้องตาย เราจะกลายเป็นผีกลับมาตามหลอกหลอนแกจนวันตาย” หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นติดกัน เนลล์รู้สึกกลัวมากจนเธอขยับไม่ได้ กลับกันกิดเดียนไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจากระยะไกลเท่าไรนัก เพราะเขารู้ดีว่าคนของเขาสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อยู่แล้ว ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาอุ้มเนลล์ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้ววางเธอลงบนที่นั่งผู้โดยสาร เขาขับรถออกไปโดยไม่หันมามอง แล้วมาจอดเมื่อพวกเขาม