บทที่ 44

เมื่อโดโรธีตื่นจากอาการโคม่า ก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ทันทีที่เธอลืมตา เธอก็เห็นสีทองอร่ามอย่างท่วมท้น มันช่างหรูหราและฉูดฉาดเหมือนผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นในความทรงจำของเธอ เธอกลับบ้านหรือยัง หัวใจของโดโรธีเต้นแรง เธอจับร่างกายที่อ่อนแอของเธอและกำลังจะไปห้องน้ำเมื่อประตูสีทองถูกผลักเปิดจากด้านนอกในทันใด ผู้หญิงในชุดมินิเดรสแขนกุดสีแดงสดเดินเข้ามาราวกับลมกระโชก เธอถอดแว่นกันแดดสีดำประดับเพชรออกเผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามของเธอ เธอสังเกตเห็นว่าโดโรธีลุกจากเตียงแล้ว และดวงตาที่สดใสของเธอก็เปล่งประกายด้วยความปิติยินดี “โอ้ ดอรี่ ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว! ฉันเป็นห่วงแทบตาย” “เจอร์เมน คุณกลับมาเมื่อไหร่ ทำไม... ผมมาอยู่ในบ้านคุณได้ยังไง” โดโรธีมองไปที่เจอร์เมน เชอร์แมน ที่มีความสุข ว่างเปล่า และสับสน “ดอรี่ ฉันกลับมาเมื่ออาทิตย์ก่อน รู้ไหมว่าเธอหลับไปเจ็ดวันเจ็ดคืนแล้ว ลูกพี่ลูกน้องของฉัน จูเอลซ์ ไอ้โง่ที่ไร้ประโยชน์ ถูกสามีเธอทุบตี เขากลัวว่าเธอจะโดนทำร้ายด้วย โรซาลีผู้ไร้ยางอายไม่ช้าก็เร็วเขาจึงโทรหาฉันเพื่อกลับไปดูแลคุณ บังเอิญฉันเพิ่งจบการศึกษาด้านวิศวกรรมชีวการแพทย์และเนื่องจากฉันเบื่อ Montic